"دکتر خرمایی برکنار شد" خبر آنقدر کوتاه و فشرده بود که لحظه ای ذهنم از حرکت ایستاد. چرا این روزهای آخر سال تحصیلی اینقدر برای دانشگاه حاشیه درست می‌شود؟ این اولین پرسش ذهنم بود. از ذهنم گذشت که یکی دو روز مانده به نوروز بود که نامه ای منتسب به رئیس جمهور مبنی بر برکناری رؤسای دانشگاه‌های تهران و تربیت مدرس روی خروجی خبرگزاری‌ها رفت و تا چند مدت جنجال‌آفرینی کرد. این روزها هم که در کازرون این اتفاق به گونه ای دیگر رقم خورد.

تغییرات مدیریتی در هر سطح و در هر نهادی امری طبیعی، منطقی، لازم و صحیح می باشد. اما انتظار می‌رود تغییرات مدیریتی در سطح دانشگاه‌ها بیش از آنکه بر اساس منافع گروه‌های سیاسی باشد، بایسته است بر براساس منافع دانشگاه و دانشجو باشد. عقلانی و اسلامی‌تر آن است که تغییرات مدیریتی در دانشگاه‌های حکومت اسلامی نه بر اساس منافع سیاسی که بر اساس منافع علمی و دانشگاهی باشد. نقد این وجیزه بیش از آنکه متوجه شخص یا زمان یا مکان این تصمیم باشد متوجه رویه‌ی غلطی است که برای اولین بار در دانشگاه سلمان اتفاق افتاد. حرکتی که طی آن دانشگاه سلمان را به عنوان لقمه‌ای چرب و نرم در اختیار گروه‌های سیاسی قرار داد.

مقام معظّم رهبری دائما در دیدارهای دانشجویی خود بر دخالت گروه‌های سیاسی در دانشگاه‌ها اشکال گرفته‌اند و دانشگاه‌ها را از این آسیب بر حذر داشته اند: «معناى سياسى شدن دانشگاه يا حضور سياست در دانشگاه را نبايد اشتباه كرد. معنايش اين نيست كه دانشگاه بشود يك جائى براى اينكه جريان‌هاى سياسى، گروه‌هاى سياسى، عناصر سياسى براى اغراض سياسى بيايند از اين استفاده كنند؛ اين نبايد باشد؛ اين را بايد مانع شد... »

آن روزها که دانشگاه سلمان، مرکز آموزش عالی بود و تعداد دانشجویانش به 200نفر هم نمی‌رسید، نه کسی برای رئیس شدن در آن سر و دست می‌شکست و نه چشم‌های گرسنه گروه‌های سیاسی آن را به حساب می‌آورد. لقمه ناچیزتر و پردردسر تر از آن بود که چشم کسی را بگیرد. "مرکز" آن سال ها دو رشته تحصیلی داشت و قبل از آن کار به جایی کشیده بود که دانشگاه شیراز خواسته بود اموال دانشگاه را ضبط و آن را تعطیل نماید؛ اما به همت و تلاش شبانه روزی دکتر خرمایی مرکز از آن وضعیت بحرانی بیرون آمد و هر سال گام بلندتری را برای ارتقا برمی‌داشت. کمبود فضای آموزشی، کمبود بودجه و هزاران مشکل ریز و درشت دیگر سدّ راه مدیری بود که جنگید تا ثابت کند با دست خالی هم می‌توان مدیر قابلی بود.

طی این 4-5 سال دکتر خرمایی با همه مشکلات و سختی‌ها که سدّ راه رشد و توسعه مراکز دانشگاه‌های شهرستانهاست، جنگید و توانست "مرکز آموزش عالی" را به "دانشگاه سلمان فارسی" ارتقا دهد. فضای آموزشی به شکل چشم‌گیری گسترش پیدا کرد. برای خیلی ها غیر قابل باور بود که دکتر خرمایی بدون هیچ بودجه مصوب دولتی توانست ساختمان‌های فنی مهندسی را بسازد و در طول مدت زمان کوتاهی آن را آماده بهره‌برداری کند.

افزودن هرساله یکی دو رشته جدید به جمع رشته‌های موجود در دانشگاه و تلاش برای جذب بودجه‌هایی که در کشور ما متأسفانه فقط با لابی و چانه زنی قابل حصول‌اند، این دانشگاه را به جایی رساند که یکدفعه در چشم حضرات سیاسیون بیاید و برای به دست گرفتن مدیریت آن و سهم خواهی باندی حزبی، قربانیش کنند.

صاحب این قلم انتقاداتی را به برخی شیوه‌های مدیریتی دکتر خرمایی در طول سالیان مدیریتشان وارد می‌دانم اما...!

اما دکتر خرمایی برای شهرستان کازرون و دانشگاه سلمان آنقدر‌ها زحمت کشید که شایسته یک بدرقه خداپسندانه باشد. این را شاید خیلی از آن‌ها که با عینک سیاسی دانشگاه سلمان را دیده‌اند درک نکنند اما آن‌ها که منصفانه شاهد تلاش‌های او در طول این سالیان بوده‌اند تایید می‌کنند.

لزومی به بیان نیست که اگر قرار می‌بود مدیریت دکتر خرمایی نقد و ارزیابی شود بی‌شک اشکالاتی بر مدیریت ایشان وارد بود چرا که هیچ بشری از اشتباه و خطا مصون نیست مگر معصومین علیهم السلام؛ اما مدیر بود. برای دانشجو و دانشگاه زحمت می کشید. دانشگاه را با وجود دوران پر تلاطم سیاسی کازرون که سلایق متفاوت مدیران و نمایندگان شهرستان کم پردردسر نبود، با عینک سیاسی نگاه نمی‌کرد.

پر واضح است که مکتوبه پیشرو مخالف یا موافق تغییر ایشان و یا مخالف یا موافق حضور دکتر پولادی در این سمت نیست بلکه نقد این مقاله متوجه سیاسی‌بازی‌هایی بود که منجر به این تغییر شد و سنت سیئه ای را برای آیندگان به جا نهاد.