حتما تا کنون درد دل معروف حجت الاسلام و المسلمین قرائتی را شنیده اید که از مهم ترین آسیب های مدیریت مساجد در کشورمان را " حضور 14 سازمان و نهاد متولی مساجد دانسته که هر کدام از آنها در صدد اداره مسجد به شیوه ی  مطلوب خود می باشند." دانسته اند که بی شک نتیجه این امر و تداخل برنامه ریزی ها و راه کارها، وضعیتی است که هم اکنون - با آن که مساجد کارکردهای فراوانی را دارند- در آن به سر می بریم که رسیدن به آن مسجد طراز اسلامی که چند سالی است مقام معظم رهبری(مدظله) بر تحقق آن تاکیدی جدی دارند راه طولانی ای داریم.

مثال فوق و نقطه آرمانی مربوط به آن را در سایر حوزه ها و حیطه های فرهنگی دیگر نیز می توان با اندک تاملی مشاهده نمود و البته حوزه ایثار و شهادت نیز از این امر مستثنی نخواهد بود. توجه به مناسبت ها و برنامه های مقطعی و مستمری که می توان در طول سال در این رابطه انجام داد با توجه به تاکیدات مکرری که از سوی مقام معظم رهبری(مدظله) در این رابطه وجود دارد در کنار تعدد نهادهای درگیر با این امر و قشری بودن این شهدا به تعداد اصناف و مشاغل اداری و محلات و ...، این پراکندگی و موازی کاری را به شدت روشن و واضح می کند و شاید بیراه نباشد اگر وضعیت این روزهای فرهنگ و هنر پایداری شهرمان را – که البته تا حدودی به دلیل روی ریل افتادن فعالیت های پراکنده و اتخاذ روش های یک سان در حدود 2 سال اخیر – به سان بیمار رنجوری بدانیم که برای مداوا به نزد طبیبان و شبه طبیبان فراوانی رفته و هر کدام نسخه ای برای او پیچیده اند و هنوز به سلامتی نرسیده است.

البته نگارنده هیچ در پی آن نیست که در این مقال به نقد رویکردها و نسخه های متفاوتی که از جانب گروه ها و نهادهای درگیر و در برخی موارد متولی رسمی این وادی بوده اند بپردازد – که البته در این مورد حرف های فراوانی وجود دارد - بلکه بر آن است تا ضمن توجه به همه محدودیت ها و دستورالعمل های نهادهای درگیر در این ساحت، راه کاری برای برون رفت از شرایط فعلی و استفاده حداکثری از توانایی های فراوان و امکانات محدودموجود یافته و امیدوار باشد مخاطبین این سطور با دیده محبت به آن بنگرند و اگر آن را به صلاح دیدند به کار گیرند. بی گمان اما، در جهت تحلیل صحیح تر از شرایط مذکور، توجه به فعالیت های غالبا رها شده ای که در طول سال در این عرصه صورت می پذیرد خالی از لطف نخواهد بود تا هم نگاه دقیقی به امکانات داشته باشیم و هم توجه جدی ای به ظرفیت ها. 

عمده و شاخص ترین فعالیت هایی که در برنامه های سالانه مراکز فرهنگی شهرستان به صورت ویژه و اختصاصی در جهت گسترش فرهنگ ایثار و شهادت برنامه ریزی و اجرا می شود را می توان در برنامه های سالانه ی "هفته دفاع مقدس، یادواره های متنوع شهدا و اردوهای راهیان نور" خلاصه نمود؛ برنامه هایی که در عین قابلیت های فراوان در جهت استمرار و گسترش روحیه ایثار و شهادت و همگانی نمودن فرهنگ روح بخش دفاع مقدس، در موارد فراوانی به عنوان برنامه ای گزارش کاری و بخشنامه ای اجرا می گردد.

به طور مثال هر ساله ظرفیت عظیمی از هزینه ها و دستگاه های متنوع فرهنگی کشور و به تبع شهرستان، صرف برنامه ریزی و اجرای اردوهای راهیان نور می گردد؛ در حالی که استفاده ویژه ای از این فرصت ها در جهت آشنایی اقشار مختلف جوان حاضر در این برنامه ها صورت نمی پذیرد؛ مدعای این امر، عدم استفاده از رزمندگان کازرونی به عنوان راویان عملیات ها با تکیه بر نقش رزمندگان شهرمان در سالهای حماسه و خون می باشد که در این صورت نتیجه ای جز شکل گیری ارتباط هایی هر چند اندک از سوی نسل جوان شهرمان با بزرگمردان عرفان، ایثار، شجاعت و شهادت این دیار به عنوان الگوهایی قابل ارتباط و نزدیک که از همین کوچه ها و محله هایی که خود این جوانان در آن ها زندگی کرده اند به تعالی رسیده اند، نخواهد داشت. نکته ای که نگارنده بارها اثر آن را مشاهده نموده است. این مهم از اصلی ترین ایرادات و کم توجهی ها در این عرصه است که البته رزمندگان زیاد و البته گمنام فراوانی در شهرمان داریم که می توانند در این زمینه مددکار مجریان باشند. 

از دیگر سو عدم برنامه ریزی جهت حضور روحانیون کاربلد و آشنا با فضاهای دانش آموزی – دانشجویی و روایتگری در این کاروان ها از دیگر ضعف های این برنامه هاست در حالی که دوستان و بزرگواران کازرونی در بالاترین سطح های مدیریتی و روایتگری در سطح کشور در حال فعالیت می باشند که بی شک استفاده از تجربیات آنان می تواند در جهت اسفاده بهتر از این برنامه راه گشا باشد.

برگزاری یادواره های هر ساله اما خود داستانی متفاوت دارد. یادواره هایی که به تعبیر عزیزی بیشتر هم چون مجلس ختم است و غالبا در بازشناسی نقش رزمندگان کازرون در سال های دفاع مقدس قدمی رو به جلو بر نداشته اند که هیچ، چه بسا هزینه هایی که می توانسته است صرف این امر شود را هم بر باد داده اند. البته در این زمینه نیز افرادی در شهرستان وجود دارند که بتوان از آن ها در جهت بهتر برگزار شدن این یادواره ها مساعدت طلبید.

در این میان اما همان طور که از برنامه ها به وضوح می توان استنباط نمود نهادهای مسوول به واقع فاقد هرگونه استراتژی مستمر و همیشگی در این عرصه هستند و عمده فعالیت هایشان در مقاطع مختلف و در قالب های ثابتی به وقوع می پیوندد در حالی که هستند افراد و نهادهای دیگری در این شهرستان که مبنای فعالیت های فرهنگی خود را بر برنامه های مستمر قرار داده که در صورت تمایل حاضرند تجربیات خود را در اختیار مسوولان قرار دهند.

در دیگر سو اما از گذشته رسمی دیرین نهفته است؛ آنان که صاحب ایده و نظرند آهی در بساط ندارند تا با ناله سودا کنند و آنان که در امکانات مالی و بودجه های متنوع غوطه ورند خلاقیتی از خود نشان نمی دهند و این گونه می شود که اینان که با اندک توجهی می توانند این عرصه را متحول کنند، در حاشیه اند و آنان که باید پشتیبانی مالی کنند در مسند برنامه ریزی و اجرا و لذاست که نتیجه این گونه است که می بینیم.

از این رهاورد بی شک اگر نگاهی کلان نگر داشته باشیم، خط کشی های رایج و بعضا منشعب از سلایق فردی را وانهیم و سودای تعالی فرهنگی شهرمان را در همه زمینه ها به صورت عام و در این حیطه به صورت خاص در سر بپرورانیم؛ به نظر شایسته آن باشد تا ضمن دعوت از همه فعالان کارنامه دار عرصه پایداری و ایجاد اتاق فکری در جهت برنامه ریزی متناسب با نیازها و جایگاه واقعی شهرمان در عرصه های مختلف و استفاده از مسوولان ادارات در جایگاه پشتیبانی و حمایت کننده مالی و صدور مجوز عرضه اندام به افراد صاحب نظر در این عرصه ضمن انتخاب راهی میانبر جهت رسیدن به این هدف مقدس، از ظرفیت های موجود شهرمان نیز به نحو قابل تقدیری استفاده نموده ایم.

ناگفته اما پیداست که این مهم محقق نخواهد شد مگر آن که ضمن تشکیل کمیته های تخصصی تحت نظر این شورای مستقل و یا اتاق فکر - که قاعدتا از نظریه پردازان و کارنامه داران این عرصه می باشند – ، در زمینه های مختلف به جذب استعدادها اقدام کرده، تولیدات متنوعی را در جهت ادای دین به شهدا و رزمندگان شهرمان، برنامه ریزی کرده تا با حمایت های مالی و پشتیبانی مسوولین و نهادهای مسوول به مرحله ی اجرا در آید. به امید آن روز.