بچاها یاد تو میا، کازرنیا!!!

او روزا هم، اوساها که ما بیدیم وا پاسدارا، ارتشیا، عشایرا، او روزُی که غوغُ بی تو جبهاها؟ بچاها یاد تو میا، کازرنیا، تو شلمچه­ی او روزا؟ بعدِِ کربِلُی چاهار، کانال مُهی یاد تو میا!؟

مَمجوادِ شهر ما، یه پارچه گُل یاد تو میا؟ یِه جِوونِ خوش دل و بی ادعا. شوخیاش عین صفا، تو چیشاش اُشمِ خدا. بچاها یاد تو میا؟

مَمجوا بی وا حسن وا قمبری وا نوذری وا خیلیا. یاد توهَن که مَمجوا یِه دَسته گل بی، آم یِه عِیب گُتِّ گُتِّ گُتِّی داش!؟ بچاها یاد تو میا چه عیبی داش، یا یاد تو رفته ای روزا؟ یاد توهن که هیشکه نَمدُنِس جوا چشن اِلّو حسن!؟ یاد تو هن!؟ حسنم نه هِش نه وَرداش زَ تو بُرجَکِش، نُهُی قمبری و نوذری و خالق ها.

قمبر یک اَزِش می­گفتیم عقرب. آغ رحیم یادش بخیر عین یه رُسَّم بی اوسُ. وا مو هُی فرفریو سی یُو سیا. مانکه خیلی نیشت می زَه اَبعثیا، دِ شُدَب اُنگا یه عقرب گبوزک کاکُل سیا، تو جونوب نومش پیچی عقرب سیا!!!

یاد تو هَن یا هَن بگم بسیجیا؟

اولَه حال وِل بُکُنین ای لَک حکایتش تَرَن گوش بُکُنین:

آغ حسن ملک­زاده که خیلی شیطون بی وا سر اَ سر هَمَم می هشت، یُهُو نُهی رحیم وا حاج کاظُم وا ما تو غُمپ جنگ گُ: ممجوا، کَه سِی کُنا، کاکی جونیم، بی درواسی اَزت بگم، کاکو کارِت بدن. بَدَنا، همچی بَدَن، که اِنگا جُرمِ اکبرن. صفر صفری ممجوا، ملطفتی یا هن بگم؟

ممجوا گُ: عام بَسَن، شرّ دیگه را نندا حسن، دُواره­م گُوِت زدِه­ی رو آخونِ من!؟

حسنم گ: ممجوا، نمخوا دِ مَن مَن بُکُنی آغ ممجوا! سی تو زشتن که بُخُی فَسُو فیسی حرف بزنی. دو رو رفتهِ­ی آبِدان چیلت خُ هِی می­چرخونی!

جوا گ: که سِی ایا، اُی بچاها! سَرُم گَرَن؟ گوشُم کَرَن؟ چیلُم خَلَن؟ می مو چِمَن؟ مو خُ قَدُم خ عین شمشادن!

حسنم گ: ممجوا، کاکی جونیم دُرُس می­گی، تو هم قَدِت عین مُخَن، هم ادیت گل وا گُلَن، آم عذبی! عذبی آغ ممجوا، گن اداره!!! بسیجیِخ، نباس گناه داشته باشه. سِندِتَم عین بُوُی بُوُی مونن. چه گُنُی بتر اَ اِیکِ نه زن داری، نه زن می­خُی، نه فکر ننتو هیک دلش اَ مُخ بی بَر مِثِّ تو خُشَن؟ دیدی مال کُجُی بارِت خیلی کَجَن یا هن بگم آغ ممجوا!؟

بچاها یاد تو میا؟

هی حسن لنده داد گفت وا گفت ممجوا اُو شُُُدُ سر کاکُل فِرِش اُفتی دومَن. رحیمم نه هش نه ورداش، گ: جوا زن نداری؟ آخ آخ آخ نب تو گنات د اکبرن! تو نه آخرت داری، نه هم ای لَت، دلت خوشن. ممجوا او دنیا هیچ، اینجُ دلت دِ اَکی خوشن؟

جوا گ: آ غمم رحیم مو ننه دارم، مو بو دارم، آبجی دارم. مو کاکو دارم، اینا کمن؟

نوذری گ: ممجوا، ننتو ننه­ن، بوتو بوان، کاکت کاکان، زنم زنن! برادر بسیجی باهاس کارش یه پارچه گل باشه. هم خدا باهاس ازت راضی باشه هم روزگار. ممجوا ملطفتی!؟

جواد گ: فضرُ ا... رو دُت چیشم، هر چی شما بیگین کاکو، آم یه شرطی­یم داره.

حسنم گ: ممجوا عروس واهاس شرط بکنه، غزون، نه تو! تو واهاس بیگ می­سونم آم نَسونی. بیگ می­برم، آم نبری. بیگ می­خرم آم نخری.

جوادم گ: ممدِسَن، دوماد واهاس یه رنگ باشه. یا نگه یا هر چی گ اُسُن اُسُن توش نباشه. آغ رحیم مام می­دونم که زن خوبن، زنگی­ین، وا زن داری عبادت. آم یه شرط­یم داره.

بچاها یاد تو میا؟ که همه­م قاره زدیم: چه شرطین!؟

جوا گ: می تو یه دل چنت خونه عشق می­سازن؟ می یه دل می تون عاشق چَنتُ بشه!؟ مو یه دل دارم او وَم عاشق شُمان. مو دلم شو رو می دو تو جبهاها! نمشه هم جبهه باشم هم اون جاها. ممدسن ملطفتی؟

نوذری یو اومه پیش ز رو شونش، گ: ممجوا، کاکوی جونیم، زن سِی تو امر واجبن. نه خدا خوشش میا کِ زن نسونی نه جبهه ها. جبهه هام که دل می­دن، دل می­سونن، میگن عَذَب گناهکارن. پُش کاکُ، بُر کازرون نَنتو ببین، بُوتو ببین، زنت بُوسوُن، عروسی بکن، وا پُش بیو.

بچاها یاد تو میا که ممجوا مِرِنگ شد رَف تو خودش؟ سرخ شدُ سفید شدُ،  گفت: اوکی (ok ) توکل اَ خدا زن می سُونم.

مصطفام گ: ممجوا، اُوی اخوی. حال او دختر که می خوان غَزُون کُنَن پِی تو کِی یَن؟

جوا گ: عام بخدا مُو نمدونم. کی روش می شه؟ ننه زیر چِیش کِردِ کِ دِ  راه به را غُر می زنه. بَه خُّدا مو نمدونم نومِش چِنَن. خونش کجان. ننشو کِی یَن، بوشو کِی یَن! ننمو قربونش برم همه کارهَن.

ممدسین گ: ممجوا، بَچهِ نَنَن، چه کار دارین ولش کنین.

جوادم گ: ممدسین، عباس می دونِ مُو پَی سالَن، تو جبهاها دمار عراق در اُوردم. مِی نَه پیکاب؟ اِی سِی تو بچه نَنَه م عِب نداره، بچه ننه م. قربونت برم ننه مِی تو چِتَن؟ ننه تَهنُ آرزوش نوه مونَن. حال یه نامه ی سِی ننه بی سی می کنم تا کیف کُنه.

بچاها یاد تو میا، کازرنیا!

ممجوا پُشِی یه قلم، قاغذی وَرداشت نِهیس اولَت دِیووا یه چی نوشت. تو یه چیش اَ هم زدن اُومَه گُ: عباس! عباس کجان؟ عباس پیکاب. اُهُی عباس.... عباس پیکاب!

عباسم که پر چِیلِش جاسازی شُدَب اَ مسقطی بُوُی حبیب، فِرزی اُومِه، وا گُ: چه شده؟

جوا گُ: چِیلِت ببند وا حرف بِزَه!!!

عباسم گ: نمتونم. مِی چه شده آغ ممجوا؟

جوا گ: وقتی لُپُندی مسقطی کِ اُولَت سُپِت کِر کرده ی، بیو که زحمتت بدم.

عباسم گ: ممجوا چه زحمتی، تو جون بُخُی کِیَ یَن بده؟

جوا گ: شوخی ندارم عباس پیکاب. ای کَشِه مو خیلی جدی یم. ملطفتی شوخی ندارم. خبردار!!!

عباسَم ترسی وا شَق رَق خبردار وُیسی، گُ: ممجوا هر چی شما بفرموهِین. برادر مُو مُخلصُم، نامه برم. هر چی داری بِد ببرم.

جوا گ: عباس یه نامه ی مِی دُمِت سِی نَنَموُهَن. بعد عید فطر می خوام برم خونه، عروسی داریم. روزی عام عباس باشه، عباس پیکاب. هم الان بندا تو صندوق نامه. اُو کِ اُو لَت تانکی اُوِی آلُهِیَ یَن. تا صَبُوک نامه رسون می ره کازرون سُیم ببره. بِدَتِش دَسِّ ننه.

عباسم گ: ممجوا، عروسی کی ین؟ نقل چنن؟ چِمخا بشه؟

جوادم گ: فُورِیَن، ملطفتی عباس پیکاب؟ نقل ازدواج مونن، فوری واهاس بر کازرون. ننه چِیش چارش دُوار اُشّم می گیره. نامه نامه ی خوبی ین!

عباسم گ: ممجوا مبارکن رو دوت چیشم. حای کی ین عروسی؟

ممجوا گ: شیش روز د، حالی یم بندا تو صندوق پستی وا زود بیو. ای خدا بخوا مُونَم شیش روز دِ عقد می کنم.

عباسم نامه ا ممجوا اسد چارتُ شلنگ پیچ پیچی هِش رو زمین وا تنگی رَ، انگا یِه آهو هم واگَش. گ: جوا نامه الان تو صندوقَن. تام برو شیش روز دِ عروسی بُک، مبارکن، بادا بادا مبارک بادا....

بچاها یاد تو میا؟

جوادم شیش روز دِ کِ رَف کازرون عروسی کنه، حُرِّی واگَش.

رحیم قمبری گ: آغ ممجوا مبارکن. زود اومدی؟

فضرولی نوذری گ: حاج ممجوا می چه شده؟ سیِچه نَب زود اومدی؟

حسنم نه هش نه ورداش گ: جوا، آغ ممجوا، زن ذلیلی حدی داره. شیردوماد، خدا گُتَن، غصه نَخُ ایشالُّو جنگ تموم می شه. می ری پیش ننتو اینا. نکنم دلت سُی ضِیفِه تنگ شده؟ ممجوا خ یِه چی بُوگُو!!! عروسی چه شه؟

بچاها یاد تو میا؟

جوا مِثّ یه آرپی جی یُهُو پُکِی. گ: عباس. عباس پیکاب! عباس کجان؟ عباسم تنگی اومه گ: خیر باشه آغ ممجوا. مبارکن. کی لی لی لی.

جوا گ: مبارکن وا زَقنَبوت عباس پیکاب. وُیسُ مِینِی!

جوا هِشت دُم اُِی بچه ی وا حال بزن وا کِی نزن. دُویدَن تا پشت خاکریزی عراق. چِیشتُو روز بد نبینه. عباس بدو وا ما بدو. یو عباس افتی زمین.

جوا گ: پیکاب دیگه، دِ کار داری؟ آبروم اَ باد دادی. نامه کجان؟ چِش کردی؟ سِیچه نامه دَسِّ ننمو نرسیده؟

عباسم گ: ممجوا مِی چه شده؟

جوا گ: مِی چه شده وا زَقنَبوت، اِیقَه هِی نَگ چه شده؟ عروسیم رفتی! ا هَم وا کار تِیکار که رُو دادی. مِی گی نامه مَ چه شده یا سِیت بگُم!؟

عباسم گ: ممجوا قارِه نَده تا سِیت بگم. مِی نگفتی فوری یَن، سِی نَنتُوهَن؟ نامه نامه خوبی ین؟

جوا گ: ای فوری تن؟ برادر تو زندگیم رِختی اَ هَم. ای فوری تن؟ عروسیم ا هم زدی. ننه گُ اِی خبر داری موُام دارم. می گی نامه م چه شده!؟

عباسم گ: ممجوا بیُو کاکو مِی تو نگفتی زود می خُی نامه بِره؟ می نگفتی فوری فوری ین؟ ممدسین، آغ ممرحیم، آغ ممدسن، حاج کاظم، آغ فضرالو شما بیگین. سر علی شما بیگین! ِسی اِی صندوق نوری یَن، اُو برقی یَن. به نظر شما کدومشو بِختَرَن!؟

جوا سَر کِ آسمون گُ: اُی خدا، اُی آسمون، عام ای چِنَن؟ اِی کی یَن؟ مِی مُو گُفتُم تُو تِرانس؟

عباسم گ: نَب کُج؟

جوا گ: صندوق پست!

عباسم گ: ممجوا ترانس برق خُ بِختَرَن. نامه ای برقی بره زود می رسه!!! فوری چنن؟ تازه حال می چه شده؟ خُ دُوار بُر کازرون عروسی بُک و زُل بِیو. مام حواسمُو هِه اَ صدام.

بچاها یاد تو میا؟

ممجوا یکی می زَه تو سر عباس، یکی می زه تو سر خودش!

چیشتو روز بد نبینه هفته قبل، که عباس پیکاب واهاس نامه ممجوا ببر صندوق پست، می بره هُلِش می ده تو در ترانس! می گه برقی بِختَرَن زود می رسه. غافل از ایکِ عروسی آغ ممجوا می ره رو هوا. بچاها یاد تو میا؟ چه روزی قشنگی داشتیم او روزا!؟ روده بُر شدیم همه اَ کار عباس!!!