در شب تابستانی بیست و ششم مرداد 1374 در منزلی قدیمی متعلق به پدر آقای سیروس دور هم جمع شدیم. آنجا باز هم سر سخن را با بحث و تحلیل پیرامون عزاداری آگاهانه و معرفت مدار باز کردیم.
در شب تابستانی بیست و ششم مرداد 1374 در منزلی قدیمی متعلق به پدر آقای سیروس دور هم جمع شدیم. آنجا باز هم سر سخن را با بحث و تحلیل پیرامون عزاداری آگاهانه و معرفت مدار باز کردیم. تاهمین حد به خاطر دارم که آن شب سخنی را از امام بزرگوار ( ره ) نقل کردم که مضمون آن شبیه این کلام رسای مقام معظم رهبری است که فرموده بودند : « جهتگيری در عزاداریهای امام حسين (ع) بايد به سوی تحكيم ايمان و روح تدين در مردم، آگاهیبخشی، گسترش روح شجاعت و غيرت دينی و جلوگيری از بیتفاوتی مردم باشد و اين معنای واقعی بزرگداشت قيام امام حسين (ع) است » (3) همه به اتفاق بر اینکه باید طرحی نو در افتد وحدت نظر داشتند. این شد که بلافاصله تصمیم به برگزاری جلسات هفتگی در شبهای دوشنبه با دعای توسل گرفته شد.
این جلسات هفتگی با روح ِ تعمیق معنویت و خلق لحظاتی برای اندیشیدن و توسل بی ریا به مقام عصمت حضرت زهراء تا یک سال و اندی در همان خانه ی با برکتِ قدیمی ادامه داشت. بعد از آن حدود یک سال دیگر جلسات « یا زهراء (س)» در منزل یکی دیگر از دوستان ادامه پیدا کرد. تا اینکه کم کم با احساس آمادگی دوستان برای جلسات علنی و با حضور عموم موجب شد تا با زحمات چند روزه و پاک سازی محوطه صحن حرم امام زاده سید محمد نور بخش دوستان به آنجا نقل مکان کنند. به نظر می رسید دوستان در این مدت حدودِ دو سال در خلوت و تاریکی جلسات یا زهراء از این پس برای حضور عمومی، توشه لازم را برداشته اند. از این جا بود که عضو گیری اعضای این هیات شکل جدی به خود گرفت و کم کم همفکران و طالبان اندیشه زلال « مودة ِ قربیب » (4) را دور هم جمع نمود.
کاربران محترم می توانند متن کامل این نوشتار که به قلم آقای بهزاد رضوی فرد است را در این جا ( کلیک کنید) مطالعه نمایند .