پدرم ، ما را به زیارت مناطق جنگی نمی برد. بسیجی بود و جانباز. همیشه سرش شلوغ بود.

نمی دانم، ولی شاید هم ... می ترسید که ما قدر نشناسیم و معنی خاک های آنجا را نفهمیم. یا شاید خودش که دلتنگ بود ، آنجا که می رفت هوایی می شد... " سنگرهایی که دشمن، آن طرفش بودند! ولی حالا ..."

وقتی به دانشگاه آمدم، پدرم سفارش کرد که به دور بر بسیج نروم! "حواست جمع دَرسَت باشد..."

فکر می کنم، وقتی نگاهی به من می انداخت که با این همت کم ، می خواهم اسم بسیجی را هم یدک بکشم، دلش می گرفت ...

بسیج، راه انقلاب "بود" و بسیج راه انقلاب "است". اما من به بسیج آمدم، تا خودم گم نشوم!

اما هنوز هم شوق سفرم به ثمر نرسیده. نمی دانم شاید آنجا هم طلب دارد، که من هنوز طلبیده نشده ام!

نمی دانم آنجا زمین چگونه است...؟

نمی دانم آن وقت ها هوا چگونه بود...؟

نمی دانم همرزمانتان چگونه بودند...؟چگونه اند؟...

راستی، زمانچه؟ او چگونه بود؟!

از ندیدن هایم، تنها تصوری به ذهن دارم... درست وغلطش را نمی دانم؛

طلائیه چرا طلائیه؟ لمچه چه شد که می رسی همه گریه می کنند؟ حلبچه کجاست؟ راستس جزء ایران نیست؟!

آنجا که باکری رفت و نیامد کجا بود؟ چرا؟! هنوزم حال و هوای جبهه ها بوی خمینی می دهد؟ بوی حسین(ع) چطور؟...

اگر می آمدم، دلم می خواست از آنها که هنوز آنجا مانده اند، بپرسم؛

شما از همان ها نیستید که سربند "یا زهرا(س)" زدند؟

از همرزمانتان، آنها که تا آخر توی راه ماندند، همان ها بودند که لبیک یا خمینی بانگشان بود؟

راستی، شما که بسیجی بودید، می آمدند دنبالتان یا خودتان می رفتید دنبال"ره بر" تان؟

وسط راه، به یکباره قهرتان نمی آمد؟! راه سخت نبود؟ طولانی نبود؟ آخر راه چه بود؟ ...!

اگر می آمدم، با انگشتم، آرام و کوچک، روی گوش خاک ها می نوشتم؛

شما که رفتید تا از مرز و بوم و دین و ناموس ... در برابر دشمنان خارجی محافظت کنید، فکری هم به حال دشمنان داخلی کردید که مرز و بوم و دین و ناموس ... را ، پشتشان جا گذاشتید و رفتید؟

حتماً فکرتان این بود که از خدا بخواهید تا شهادت را نصیب شما کند، زیرا آنها که می مانند، سه دسته می شوند...

عده ای در فراز و نشیب زندگی دنیا گم می شوند ...

عده ای به مخالفت با گذشته ی خویش بر می خیزند ...

و عده ی کمی به اعتقادات گذشته ی خویش پایبند می مانند که زندگی برایشان بسیار سخت خواهد بود!

اگر می آمدم ، از آن ترکش های از بدن گذشته و بدن های از ترکش گذشته، می پرسیدم؛ ترکش خوردن هم به اندازه بدگویی شنیدن پشت سر، حین کار خالصانه، درد دارد؟!

قطع ید، دردش با برگشتن رفیق از راه اعتقاد، رابری می کند؟!

یا موجی شدن، حسی است شبیه وقتی که می فهمی دوستت لباس دشمن را به تن کرده؟!

یا برای شما ، هر دو حالت اتفاق می افتاد؟!

پس جبهه هم خیلی درد داشته ... !

از بچگی همیشه، قاصدک هایی را که پیدا می کردم، برای باز آوردن آقا ، فوت می کردم به سمت کعبه.

نمی دانم چرا همیشه فکر می کردم آنها از خاک جبهه ها می گذرند؟!

اگر می آمدم، حتماً دنبال قاصدک هایم می گشتم ...!

اگر می آمدم، از آن هوای پر از بوی خاک باران خورده ... نه! از هوای پر از باران به خاک افتاده، نفسی پر می کردم و کف دستانم را به خنکای خاک گرم آنجا تیمم می دادم و حتماً یک چفیه پر از خاک برای گلدان آخرتم می آوردم ...

شاید این بار همتی تر جوانه بزنم...!