بعضی وقت ها بعضی دردها را فقط بعضی ها می فهمند؛ و لذا فقط بعضی ها غصه می خورند. اما بعضی وقت ها بعضی دردها را همه می فهمند، فهمیدنش احتیاج به سواد و قدرت تحلیل ندارد، و لذا همه غصه اش را می خوردند! و اوضاع کنونی اقتصاد ما هم از آن دردهایی است که همه درکش می کنند و همه مجبورند غصه اش را بخورند!

اما چه شد که به حال امروز افتادیم؟! دلیلش را نباید در یک ماه و دو ماه پیش دنبال کرد، دلیلش به خیلی قبل تر برمی گردد. به آن زمان که دولتی ها و مجلسی ها در خواب غفلت بودند!

«البته من يك نگرانى مختصرى دارم، كه مربوط به امروز هم نيست؛ سالهاست كه اين نگرانى را دارم، و آن اين است كه بايد اقتصاد و ملت ايران از نفت جدا شود. اين مسأله را اخيراً به دولت خدمتگزار ابلاغ كرده‌ايم كه برايش برنامه‌ريزى كند و در حال برنامه‌ريزى است و كارهايى هم انجام داده است. ما بايد كارى كنيم كه ملت و دولت ايران، وابسته به نفت خود نباشند. چون متاسّفانه، امروز در دنيا نفت به سياست هاى بين‌المللى، كمپاني ها و غارتگران بزرگ و جهانخوران و مستكبران وابسته است. در حقيقت، نفت در مشت آنهاست. هر گاه بخواهند، قيمتش را پايين مى‌آورند، توليد را كم يا زياد دور مى‌كنند، يكى را از دور خارج يا وارد دور مى‌كنند! نفت مال ماست؛ اما سياستش در دست ديگران است! چنين سرمايه‌اى مايه دردسر است.» (بيانات رهبری در حرم رضوی 75/1/4)

بعد از این صحبت رهبری، بیش از یک سال و چند ماه اکبر هاشمی رفسنجانی بر مسند ریاست جمهوری بود و هشت سال محمد خاتمی و بیش از هفت سال محمود احمدی نژاد. ولی هنوز که هنوز است شیرینی پول نفت زیر دهان بودجه های سالانه کشور است! و قطعا اگر از همان سال 75 فکری به حال این مهم می شد و دولتمردان عزمشان را زیاد و همت شان را مضاعف می کردند و تنها سالی 7درصد از وابستگی بودجه کشور به نفت را کم می کردند، امروز شیرینی پول نفت در دهان ملت زهر نمی شد! اما چه کنیم که هر ساله بجای کم کردن وابستگی دست به دامن آمار و ارقام می شدند و طوری بازی می کردند که گویا نفت اصلا نقشی در بودجه کشور ندارد! و در این بازی ها انگار نه انگار که مجلسی ها وکیل ملت بودند!

آری رنجی که امروز می بریم را در سال 75 نسخه پیچیدند، ولی چه کنیم که هر که آمد یا عُرضه درمان کردن نداشت، و یا دلش به حال آینده مملکت نمی سوخت، و یا هر دو!

و ای کاش در طی این سال ها فکری به حال این سرمایه پردردسر شده بود.