بهادر ریاضی: فرهنگ خود برتردانی و حس غلبه جویی و احساس غرور در بیشتر موارد استفاده ای که ندارد هیچ بلکه زیان های جبران ناپذیری را به جامعه وارد می کند که از جمله ی آن همین باورهای سر زبان افتاده ی این که ما از نژاد برتر هستیم و ما از نسل آریایی هستیم و ما جزء از ما بهتران ها هستیم و همه ی ملل و اقوام ایرانی برده و فرمانبردار ما بوده اند و ما صاحب کاخ های این چنینی و قصرهای آن چنانی بوده ایم و نقشه ی کشور ما از این طرف جهان به آن طرف کشیده شده بوده! چنان ما را مجذوب و شیفته ی خود کرده که گاه حال و روز امروز خود را فراموش کرده ایم و آن چنان غرق در اقیانوس حکمرانی و سروری اجدادمان بر جهان هستیم که امروز و فردای مان را به باد فراموشی سپرده ایم

این که به داشتن تاریخ با عظمت ایران به خود ببالیم و سلسله ی هخامنشیان را چوب کنیم و بر سر دنیا بکوبیم و به اقتدار ساسانیان به دیگر ملل جهان فخر بفروشیم و به واسطه ی جای گرفتن یک بیت از سعدی بر سر در سازمان ملل متحد خود را برتر از دیگر کشورها بدانیم چندان هم خوشحال کننده نیست آن زمان که از عمل کردن به فرهنگ غنی و با ارزش تاریخی و دینی خود غافل شده ایم و به سمت بسیاری از آداب و رسوم غلط غرب روی آورده ایم و به واسطه ی تجدد گری و امروزی بودن از دیروز خودمان دور افتاده ایم و فقط بسنده کرده ایم به این که آن بوده ایم و آن کرده ایم و آن داشته ایم و... و متاسفانه دایم از پندار نیک و گفتار و کردار نیک سخن به میان می آوریم ولی افسوس که به هیچ کدام شان عمل نمی کنیم و در دایره ی امتحان که وارد می شویم فقط به دور خویش چرخ می زنیم و قصد حل کردن معما را نداریم که اسلاف و گذشتگان ما بر این باور بودند که به عمل کار برآید / به سخنرانی نیست!

این طرف کوه های کازرون وضع متفاوت با دیگر نقاط است چرا که کمتر به واقعیت اندیشیده ایم و کمتر به حقیقت امر دست یازیده ایم و از شواهد و قراین موجود چنان بر می آید که مدت ها است که کارمان شده است مجیز گویی و مدیحه سرایی آباء و اجدادمان و لحظه ای به خود و عملکردمان در فکر فرو نمی رویم، این شده است که حال و روز امروزمان بهتر از دیروزمان نیست!

حال چه باید کرد و چه گونه باید رفتار کرد تا این جریان رو به تخریب شعار را از زندگی روزمره مان خارج کنیم و به جای این که بگوییم ما از نسل آریایی و هخامنشی هستیم و ما از ساسانیانی هستیم که والرین رومی را به زانو درآورده ایم و ما آن هستیم که مجسمه ی چند متری شاپور اول را در غار داریم و ما آن هستیم که سلمان فارسی را داشته ایم و ما همانی هستیم که مادران حافظ و سعدی همشهری ما بوده اند و ما همانی هستیم که شیخ ابواسحق و شیخ امین الدین و شیخ عبداله بلیانی و علامه ی دوانی کازرونی بوده اند! بگوییم ما در حال حاضر این گونه هستیم و در آینده به واسطه ی داشتن مردان و زنان تلاشگر در عرصه های علم و فن آوری و ادب و هنر حرف اول استان و کشور را خواهیم زد!

این داشته ها زمانی خوب و قابل بحث است که چون آنان بیاندیشیم و چون آنان رفتار کنیم و هم چون آنان در شناساندن کازرون عزیز به دنیا کوشا باشیم با تلاش و کوشش و وحدت، و باید بر این باور باشیم که شعار بدون عمل بی نتیجه است، هم چنان که عالم بی عمل چون زنبور بی عسل است!

باید در این طرف کوه های کازرون آفتاب دوباره طلوع کند تا پرتو حسنش جانی دوباره در اندام تنومند و با ریشه و اصیل مردمانش بدمد و شاخ و برگ افکار قدیمی را خشک کند و سرسبزی را نوید دهد آن چنان که ضمن بالیدن به داشته ها ی مان و افتخار کردن به فرهیختگان مان و حفظ آداب و رسوم های با ارزش مان و انتقال لهجه ی زیبای مان به فرزندان مان در این عظمت ها غوطه ور نشویم که خدای نکرده غرق بمانیم و به نشانه ی آقایی و سروری دست به کمر بایستیم و یادمان برود که به این دست ها برای آبادانی نیاز داریم و باید از بدن مان جدا شوند و کار انجام بدهند.

در این طرف کوهای کازرون از این پس باید اتفاقات جدیدی رخ بدهد آن چنان که در کنار آن همه عامل ها و عوامل و پتانسیل ها و داشته هایی که می توان به آن ها نازید، بشود به خودمان هم افتخار کرد و امیدوار بود که آیندگان و فرزندان مان نیز چون ما با اجدادشان افتخار کنند و الگویی مناسب از پیشینیان خود برای خود بسازند.

به امید این که در رفتار و کردارمان تجدید نظر کنیم و به دستورات دینی که برای رستگاری بشر صادر شده است عمل و از الگوهای خوب و تاریخی و فرهنگ غنی باستانی مان پیروی کنیم تا آب و هوای این طرف کوه های کازرون همیشه خرم و با نشاط باشد و آنگاه که در پیشرفت و آبادانی سرآمد شدیم به داشتن لهجه ی کازرونی نیز افتخار کنیم و وقتی از زبان هنرپیشه های تلویزیون می شنویمش احساس غرور کنیم!