از آنجا که دکتر احمدی نژاد پایبند به تحزب گرایی نبود، لذا مجموعه اعضای ستادی ایشان بعد از انتخابات ریاست جمهوری دوره نهم به دنبال تشکیل حزب نرفتند، چرا که از اول هم هدفشان این نبود. اکثریت این افراد جوانان پرشور حزب اللهی بودند که بر اساس گفتمان و آرمان‌های انقلاب، امام و رهبری در صحنه حاضر شدند و فقط برای معرفی یک چهره انقلابی و مکتبی به مردم در این راه وارد شدند و نه تصاحب قدرت یا پیروزی در انتخابات. این نیت خالصانه همراه با باورهای انقلابی بود که باعث شد کاندایدای مورد نظرشان اقبال مردمی پیدا نماید و به لقب «رئیس جمهور مردمی و مکتبی» از سوی مقام معظم رهبری معرفی شود.

در دولت نهم به دلیل عدم سهم خواهی اعضای ستادهای ایشان و اعتقاد به این مسئله که بعد از انتخابات ستادها رسمیتی ندارند، رده‌های دوم و سوم و... دولت به دست کسانی افتاد که در آن انتخابات در ستادهای دیگران فعالیت می کردند. این مسئله تا آنجا پیش رفت که حتی برخی از وزرا و استانداران و فرمانداران رؤسای ادارات از ستاد آيت الله هاشمی رفسنجانی که به عنوان ستاد رقیبش به شمار می رفت، انتخاب شد. تفاوت فاحش سرعت خدمت احمدی نژاد با مدیران میانی و اجرایی باعث شد بسیاری از مصوبات سفرهای استانی ایشان تا پایان دولت اجرایی نشود.

اکثریت احزاب اصولگر در انتخابات دهم ریاست جمهوری با توجه به تأییدات و حمایت های مقام معظم رهبری (مدظله) از دولت نهم و پیش بینی پیروزی احمدی نژاد (در دوره نهم پیش بینی پیروزی ایشان را در نظر سنجی ها نفی می کردند) رو به سوی ایشان آوردند. از طرفی سهم خواهی برخی احزاب به دلیل حمایت از ایشان و کارنامه ضعیف یا متوسط برخی از اعضای این احزاب که در دولت نهم مسئولیت داشتند باعث شد که رویکرد دولت دهم به سمت جوانگرایی با سرعت بیشتری انجام شود. گرچه در برخی از استانها از همان دولت نهم جوانگرایی در مدیران بوجود آمد. اما در بسیاری از استان ها این رویکرد ضعیف بود که از آن جمله استان فارس بود. در این استان که بیشتر مناصب را افرادی در دست داشتند که مخالف جریان اصولگرایی بودند و یا افرادی که در ستادهای رقبای اصولگرای احمدی نژاد بودند.