ایام عزای سالار شهیدان، ابا عبدالله الحسین، امسال شور و حرارت تازه ای داشت.خاصه این که مراسم روضه ی امام به شکل سنتی و در قالب مِنبر و وعظ و خطابه، بیش از سال قبل نمود داشت و محتوی مطالب مطروحه، مورد توجه مستعمین قرار میگرفت و به نظر می آمد به مصداق«سحن چون از دل برآید لاجرم بردل نشیند» حرف ها و احادیث و مواعظ و ذکر مصائب اهلبیت رسالت و امامت و ولایت بیش از گذشته بر افکار و اذهان و دل ها می نشست و انشاءالله که همین گونه بوده باشد و برای سعادتمندی همه ما مؤثر و چراغ راه هدایت باشد.

-نگارنده برمبنای باور شخصی و البته بنا به مُزجا توان بدنی که ناشی از موقعیت سنی است ترجیع می دادم در یکی از تکایا بمانم و از فیوضات ایام بهرمند گردم. با این حال شب عاشورا تصمیم گرفتم در سطح شهر پرسه ای زنم و از حال و هوای عزاداری امسال با خبر شوم.زیرا که از گذشته های دور جزء منتقدین برخی برنامه های این ایام بوده ام!

لذا تکایا و حسنیه ها و مساجدی که هیئت های ثابت در آنجا به عزاداری مشغول بودند سر زدم.هیئت های مانند عاشقان ثارالله(مسجد زید)، فاطمیون(مسجد امام مجتبی(ع))،عاشقان اهل بیت(مسجدالنبی،تازه تاسیس)، علی بن موسی الرضا(مسجد ملابرات)، ره روان ولایت(دبیرستان نظافت)، همچنین در تکایاهائی که محل تردد و تجمع هیئت های سنتی شهر می باشد حضور یافتم. نکته ای که در توجه می باشد پررنگ شدن حضور زنان و مردان در هیئت های ثابت و کم رنگ شدن حضور افراد در هیئت های سیّار بود! و به تبع آن تعداد افرادی که معمولا در حواشی خیابان ها و میادین و تقاطع ها به عنوان تماشاچی تجمع می کردند به شدت کاهش یافته بود که اتفاق بسیار جالب و نیکوئی است. لذا در همین رابطه نکاتی هر چند تکراری متذکر می شوم شاید مؤثر و مفید باشد.

1-   تعداد هیئت های ثابت در تکایاها رو به مساجد مختلف افزایش یابد.ضمن اینکه به محتوا و شکل برنامه ها غنی لازم و بیشتری داده شود. در مجلس و تجمعات هیئتی،موارد وهن شیعه، زمینه های خطا و گناه بسیار قلیل است در مقابل اثرات معنوی و اخلاقی و اجتناعی و سیاسی چنین مجالسی  به مراتب زیاد است. لذا جا دارد از مؤسسین وبانیان و مدیران و هیئت امنای چنین هیئت هایی تقدیر کرد و به آنان خسته نباشی گفت که امید است خداوند منان به آنان اجر جزیل عنایت فرماید.

2-   هیئت های محله ها که معمولا به شکل زنجیر زنی و سینه زنی در معابر و مجالس حاضر می شوند، سعی کنند به جای حرکت مداوم در معابر، بیشتر در تکایاهای خودشان بمانند چرا که حرکت و جابجا شدن موجبات خستگی و کوفتگی عزاداران،راه بندان معابر، تخریب و آسیب رساندن به لوازم ونمادهای شهری، زمینه های خطا و گناه را فراهم می کند.که بالطبع این اتفاقات بر خلاف اهداف عزای حسینی است . بجا خواهد بود که با برنامه ریزی برای حرکت هیئت ها به گونه ای صورت گیرد که جابجایی آنها بیشتر بین تکایاهای نزدیک و مجاور هم صورت گیرد.

3-   روزهای تاسوعا و عاشورای حسینی، ترتیبات و ویژگی های خاص خود را می طلبد و حضور گسترده مردم عزادار در جامعه و تکایا و معابر و محافل مختلف، ضرورت اخلاقی و عاطفی و دینی چنین ایامی است.اما چه الزامی است که در محل بقعه سید محمد نور بخش یا سید امین الدین، جایگاهی خاص برپا گردد و هیئت ها همانند دسته و گروهان و گردان و لشکر های سواره و پیاده و مکانیزه ی نظامی از مقابل آنها رژه می روند و عبور می کنند؟!! و بخش زیادی از مردم به تماشای رژه آنها می پردازند. که این امر باعث می شود از شلوغی و تراکم جمعیت و خستگی ناشی از معطل شدن در مسیر ممانعت گردد.

4-   عدم رعایت نظافت به شکل رها کردن انواع و اقسام ظروف یکبار مصرف، روزنامه و کیسه پلاستیک ها معضل ی است که علی رغم تذکرات مکرر هنوز به قوت خود باقی است و متاسفانه انگار نه انگار که گوشی برای شنیدن  و اراده ای برای عمل کردن وجود دارد!!

5-   بزرگان و نهادهای دینی و فرهنگی و انتظامی، خواهش و تمنای ما را برتابند و از تشکیل و راه اندازی کاروان های (در واقع شبیه کارناوال) به اصطلاح تعزیه (شِمر و اژدها و اسرا و...) ممانعت به عمل آورند . در این گونه کارها و رفتارها چه اثرات معنوی و فرهنگی مترتب می باشد که هر ساله در روز عاشورا تکرا می گردد؟! آیا به جز تفریح و تفنن و بد بو کردن محیط (بر اثر سرگین اسب و قاطرها) که باعث دور شدن مردم از حالات معنوی و عاطفی  روز تاریخی عاشورا می شود اثر دیگری دارد؟!

کودکان و افرادی که از تاریخ و معارف اسلامی، اطلاعات کافی ندارند از این مسخره بازی ها و مسخره کردن ها چه برداشتی خواهند داشت؟! اگر فردی متمکن قصد دارد در این زمینه ها هزینه کند  بهتر و عاقلانه تر آن است که پولشان را در اختیار مراکز فرهنگی قرار دهند تا برای تولید برنامه های رایانه ای خاص حوادث عاشورا هزینه شود و مورد استفاده کودکان و نوجوانان جامعه قرار گیرد.