الهی با ذکر تو ناگفته ها را گفته می نمایم ، شاید هم این ناگفته ای باشد برای دیگران .

 قلم گفت : به انگشتم بگیر .

دست گفت : محال است به غیر از اینکه قلم را بکار بندی از تو راضی شوم .

و جان نیز گفت : مرا پریدن نیاز است ، به صاحب و خالق جانت قسم می دهم مرا هم پرواز ده .

شـــــهادت .

شهادت تنها ترین معنایی است که در عالم کلمات ، غریب امّا زیبا به گوشه ی  اوجی افتاده که صدها متفکّر از درک چنین کلمه ای عاجز و ناتوانند .

شهادت را نمی شود و حتّی نخواهد شد که معنی نمود ولی من...خود ، یک شهیدم .

کسی که کتاب شهادت را برایش از عرش فرود آورده اند و چنان در آغوشش کشیده که با اعضا و اندامش در هم پیچیده و آنگاه به رقص در آورده ، گویی چیزی جز شهادت نمی فهمد و او را چه نیاز به معنای شهادت !

روزی ، در دیاری ، در زمانی و از مادری متولّد شده ام . آن مادر ، آن کودک و... و تو نیز دیده ای،مادر آن کودک تازه متولّد شده ی زشت و ژولیده را چه خوش قامت می بیند ! زیبایِ زیبا .

مادر آن کودک را چهار شانه ، باهوش و زیرک ، گویی مرد بالغی می بیند که به دنبال همسری در خور برایش باشد . و اکنون که به دیداریار مهربانم به قدمت تمام قرون گام بر می دارم ، محال است نگویی : چرا این آدم سینه ندارد؟چرا بی سر است ؟ چگونه میشود اینگونه بسوزد ؟ این فرد کیست ؟

آری چنین است ، این تیکّه گوشت بی قافیه ، همان مثنوی مادر است . حل گشته ای در حلاّلی به رنگ بیرنگی . حلاّلی به عطر نسیم حضور و شیرازه ای بر تمام معانی عشق .

قبل از شهادتم برای شهیدان ناخود آگاه آیه ی«بل احیا عند ربهم یرزقون» را می خواندم . ولی اگر تو نیز میخواهی این را برای من بخوانی ، بگذار بخواهم که نخوانی ؛ نخوان که تمام وجودم به درد می آید .

آخر می دانی ، گفتن این جمله پاک از زبان کسی که چیزی جز فانی شدن را نمی بیند مرا رنج می دهد . من این را می فهمم و تو نمی فهمی ! تو چنان رنگ خاک داری که گویی سال هاست با خاک مأنوسی ! حال آنکه فقط چند صباحی است که بر این سفره خاکی میهمان شده ای .

سفره ی خاک زیباست ولی چیزی در آن نیست . ای کاش خدایم بجای این سفره ، بر بندگان  سفره های حقیقی اش را بنمایاند که « بل احیا عند ربهم یرزقون » را بفهمند . ولی چه می توان کرد ؛ حکم پروردگار چنین نیست و تو چه می دانی که زیبا حال من چه گونه است ؟

چه می دانی آن لحظه هایی که بر دیگران می گذرد بر من چگونه گذشت ؟

و بدان که برای غیر شهید ، برگشتن به زمان گذشته زیباست ! اما برای شهید ، هرگز !

اولش به حق الله و کوتاهی در آن گرفتار شدم و لی  خدایم از مادر هم هزاران بار مهربان تر بود و گرمای  وجودش هم هزاران بار گرم تر از نَفَس مادر . گویی که اصلاً حرفی از آن به میان نیامده باشد .

گذشت و به حقّ النّاس گرفتار شدم ولی آن قدر فضل خدایم  دیگران را شامل شد که از نبخشیدنم شرمگین شدند .

در ایّام جوانی همیشه در این فکر بودم که اگر بهشت برای رنگ پرستان باشد و خدا و رضایتش هم حقّی برای حق پرستان ، پس ای کاش خدایم مرا به حق پرستی بمیراند ، نه به انتظار بهشت ! و چه شب ها که به این دعا صبح را زیارت نکردم . وحال که باقهقهه مستانه در شادی وصول به سر می برم ، خدایا تو خوب میدانی که اگر بخواهی کسی را شرمگین کنی همین بس که بالا تر از لیاقتش را به او اهدا کنی ، و حال من همان شرمنده ی شرمنده ی شرمنده ام .