مردم ‌اين بخش با توجه به سابقه تاريخي و مجاورت با شهر بيشاپور، پايتخت باستاني شاهپور اول داراي باورهاي كهن بسيار قوي هستند. سال‌ها است كه مردم اين ديار با شور و شوق زياد از پيش به پيش‌باز نوروز مي‌روند.

پدر در فكر تهيه‌ي پوشاك نوروزي بود (كه شايد تنها سالي ‌يك بار نو مي‌شد). بوي خوش بهار از چهره‌ي چروكيده‌ي پيران تا رخ زيباي كودكان مي‌طراويد. چنين بود كه سنت چندين هزارساله‌ي سرزمين پاك آرياوش، بوسيله‌ي ‌اين قوم درستكار و‌ يزدان پرست جاويد مي‌ماند. پسين آخرين چهارشنبه، كارها پايان، بوته‌هاي خار بدون احساس هر سوزشي بر پشت شير پسران حمل، و مهياي آتش مقدس. چرا كه زردي ها بايد مي‌رفتند و سرخي‌ها بر گورشان جا خوش مي‌كردند.

و به بياني.....

"نوروز از گذر تاتاران، سكندرها و...... عبور كرد و باز هم با شالي سبز، خود را به پاكبازان ‌ايران‌سرا ‌نماياند. پس شاد بايد بود و شاد بايد گفت و شاد بايد زيست"

چنين بود رسم و آيين ما؛

پرچم داران جمشيد با شادي بي‌وصف؛

بر طبل سياه زمستاني مي‌كوبيدند،

گاه دگرگوني زمين مي‌رسيد،

زاغ سيه روي از ترس شلمزارهاي سرسبز،

به دشت سياهي مي‌خزيد

و مردم شاهپور با بوي خوش بهار نارنج

و عطر گل محمدي؛

دهل زنان