لابه لای این همه اتفاق های ناگوار این روزها، خبر درگذشت بزرگ مرد طبیعت ایران برایم باورکردنی نیست!

"اسکندر فیروز" افتخار طبیعت ایران، بنیانگذار و نخستین رئیس سازمان محیط زیست ایران، کسی که از او به عنوان پدر سازمان محیط زیست ایران و پدر تالاب های ایران یاد می کنند... درگذشت.

لیست افتخارات و تلاش‌های ایشون طولانی و بلند بالاست؛ که با یک سرچ ساده می توانید بخوانید. فقط من به همین اشاره کنم که زمانی که چیزی به نام محیط زیست در خاورمیانه مفهومی نداشت، و عربستان و ترکیه این مفهوم براشون تعریف نشده بود؛ زمانیکه دریاچه های شوروی سابق در حال خشک شدن بودند و فجایع عجیب و غریبی در بالکان اتفاق می افتاد، اسکندرخان فیروز با عزمی راسخ کارش را در زمینه محیط زیست شروع کرده بود... .

اگر امروز ما پارک ملی، اثر طبیعت ملی، پناهگاه حیات وحش، منطقه ی حفاظت شده، پارک گیاه‌شناسی و... داریم، فقط و فقط در اثر تلاش های بی وقفه ی اوست؛ گرچه اینها فقط قسمتی از فعالیت هایش بودند.

در این چند سال اخیر که درگیر احیای بخشی از منطقه دشت برم شدم، بیشترین اسمی که در اسناد و مدارک قدیمی دیدم، نام اسکندرخان فیروز بود. تلاشش برای ملی کردن و تاسیس پارک دشت ارژن – پریشان تا خرید زمین‌ها و راضی کردن مردم محلی برای همکاری متحیرم می کند... .

اسکندر فیروز معتقد بود این منطقه یکی از خاص ترین مناطق آب و هوایی ایران است. این قضیه من را مشتاق کرده بود برای برقراری ارتباط و دیدار حضوری ایشان. اولین باری که موفق شدم تلفنی با آقای اسکندر فیروز صحبت کنم و در مورد طرحم بگویم، از لحن صدایش می‌شد شدت علاقه‌اش به این منطقه را فهمید. از خشک شدن دریاچه پریشان پرسید؛ طوری حرف می‌زد انگار هنوز اینجاست و هر روز به دشت ارژن، پریشان و دشت برم سر میزند. گفت: کار ناتمام آنروزهای ما را دوباره شروع کردی. امیدوار بود بتواند پایانش را ببیند. حیف... .

تاکید کردند هر چه زودتر این قرار حضوری گذاشته شود. دوست داشتند عکس‌های جدید منطقه را ببینند و در جریان کارهای انجام شده قرار بگیرند؛ ذوق و شوقی داشت وقتی اسم پریشان برده می شد؛ یا وقتی از بلوط دشت برم حرف می زدم... . آرامشش را کاملا حس میکردم... .

امروز بسیار متاسفم که آن دیدار هرگز انجام نشد... . مرد طبیعت ایران، اسکندر فیروز درگذشت... .

نه، باور نمی کنم... .