در روزهایی که تمام زندگیمان پر شده از استرس مبتلا شدن به ویروسی که نمیدانم آن را باید کرونا نامید یا جهل انسان ، هفته ای وجود دارد بنام هفته ی منابع طبیعی؛ هفته ای که می‌توان در آن زندگی را کاشت و در زمان به ثمر رسیدن آن میوه ی خوشبختی را به فرزندانمان هدیه داد ...

  بیاییم با رعایت تمام نکات بهداشتی و دور از دغدغه های زندگی ، با خانواده ی خود یک درخت بومی بکاریم؛ درختی که پدر بزرگان ما همیشه از آنها یاد می‌کردند، درختی که میشود ساعتها در زیر سایه های آن آرامش زندگی را تجربه کرد ، درختی که آرام آرام دارد به خاطره تبدیل می شود .

 آی مردم ، هنوز هم زاگرسی هست ؟

در آن کوه عظیم ، هنوز هم جنگلی هست ؟

در آن جنگل هنوز هم ، درختان بلوط و ارژنی هست ؟

به زیر سایه های آن درختان ، هنوز هم قوچ و میش و زندگی هست ؟

به راستی مگر سهراب نگفت : تا شقایق هست ، زندگی باید کرد؟

بگو آیا هنوز هم شقایق های خوش رنگ ، در آن کوه عظیم هست ؟

هنوز هم اشک لاله های واژگون  به زیبایی یک عمر زندگی هست ؟

چه کردیم ما با این امانت ، چه باید گفت به فرزندان این میهن ؟

 پ ن : اگر امروز بفکر همین طبیعت ناچیزی که داریم نباشیم بدون شک فردایی نه چندان دور حسرتها باید خورد که جبران کردن آن ده ها سال طول خواهد کشید .

 کنیم زندگی را برای فرزندان مان