پایگاه خبری کازرون نیوز | kazeroonnema.ir

کد خبر: ۱۸۱۰۸
تعداد نظرات: ۵ نظر
تاریخ انتشار: ۲۴ تير ۱۳۹۸ - ۱۸:۱۶
داستان کوتاه:

هنوز ظهر نشده بود، اما هوا گرم و نفس گیر بود، چوپان ها گوسفندان را در چراگاه که مملو از علف و درختان کُنار و بلوط می باشد رها کرده بودند و در سایه ی درخت کُناری نشسته بودند و از اینجا و آنجا حرف می زدند یا به نوبت به لهجه ی محلی شعر می خواندند که با صدای زنگوله و بع بع گوسفندان قاطی می شد. گنجشکان که در درختان لانه داشتند به روی لانه هایشان می نشستند، جوجه هایشان جیک جیک می کردند و منقارهای کوچکشان را باز می کردند و به جوجه هایشان غذا می دادند و پَر می زدند و می رفتند و کمی دورتر سگی با پارس بلند سر در پی خرگوشی گذاشته بود و الاغی که افسارش به تنه‌ی درختی بسته بود، دم درازش را سیخ گرفته بود و جفتک می انداخت و هار و هور می کرد. چند پسر بچه هم با تیرکمان هایی که در دست داشتند در لابه لای درختان گنجشک می زدند و کنار چراگاه دو زن که یکی از آنها گونی علف به روی سر داشت و دیگری افسارِ گوساله ای را به دست گرفته بود و به دنبال خود می کشید زمزمه کنان از راه باریکی که تا ده امتداد داشت می گذشتند.

ناگهان زنی که افسار گوساله را به دست گرفته بود جیغی کشید و افسار را انداخت و دست به روی چشم چپش گذاشت و صدا زد.

- آخ! ماهتاب چیشُم کور ابی[1]! و طاقباز به روی زمین دراز شد.

ماهتاب گونی علف را زمین گذاشت و کنار زن زانو زده نشست و به روی زن خم شد و با تعجب گفت:

- خانم جان عامَ[2] می[3] چیشت چش بی؟! دَستَ وردا بینُم[4] ری[5] چیشت

و دست زن را به روی چشمش پس زد، یک مرتبه دلش هُری فرو ریخت و لبش را دندان گرفت و دست بر زانویش کوبید و گفت:

- بوش! ریم[6] سیاه؛ عامَ ایخو[7] کاسه ی چیشت وابیده[8] زیر خین! آخ! تا قیومت! مو گردن خورد بخَلُم[9] پِرتَک[10] رفته تو چیشت! عامَ تو را به تیغ بریده ی ابوالفضل العباس گپ[11] بزن بگو بینُم ای چه بی خا تو چیشت که مو نیدُم[12]؟!

زن سفیدرو با دماغی کوچک که به تسمه تقلا افتاده بود، لب هایش بنا کرد به لرزیدن و گفت:

- یه / سنگی / اندازه ی / یه / دونی / انگوری / مث / گلولَ / اومَ[13] / خا / تو / چیشُم! ماه / تاب / عامَ / سُپُر / دُمت / اَ / خدا / کاری / سیم / کن / زل[14] / پا / وردا / بِرَ[15] / اولَتَر[16] / نگهدارَ / بونگ / کن / تا / بیا / بوهرُم[17] / شهر / مریض / خونَ / که / چیشُم / اُو / وابی[18] /

ماهتاب بلند قامت و گندمگون که چهل سالی از سنش می گذشت با گوشه ی پیراهن بلندش که تا ساق پایش می رسید خون های اطراف چشم زن را پاک کرد و با لحنی دلسوزانه گفت:

- چشم عامَ یه کمی دندون ری جیگر بهله[19]! الان اَ هر چنگ و پلی[20] بو[21] ایرم[22] خبرش ایکنم[23] تا بیا و پا شد و دستش را سایه بان چشمانش کرد و نگاه به این ور و آن ور کرد، دو پسر بچه را دید که در چراگاه تند به طرفش می آمدند، با عجله چند قدم جلو رفت و بچه ها را نهیب زد.

- بچی یل[24] شما سنگ اِنداختید زَدید تو چیش خانم جان؟!

بچه ها ایستادند و یکی از آن ها که چشمانی درشت و موهای بلندی داشت قایم گفت:

- نه دِی[25] علیسین اِسمال کُر[26] عبدل با تیرکمون سنگ اِنداخت

و دستش را به طرف درخت قطور بلوطی دراز کرد و ادامه داد.

- اونا پَسِ او درخت بَلی کِر[27] وابیده ها!

ماهتاب خم شد، سنگی برداشت و تند به سمت بچه که پشت درخت قایم شده بود رفت و با لحنی تهدید آمیز صدا زد.

- وَلَدوزنا می سگ هار گرفتتِ سنگ ایندازی[28] ایزنی[29] تو چیش زن مردم؟! ای دَسُم اَت رسی اِلا تیکَ تیکَت کنم تا بینُم صاحب پدر سوختَت ایخا [30] بگو چه؟!

بچه که دوازده سالی داشت با صورتی گرد و اندامی کوچک از مخفیگاهش بیرون آمد و با وحشت گفت:

- دی علیسین می مو عمداً سنگ زَدُمِ اَ خانم جان؟! مو سنگ تیر کردُم اَ گُجیشک خا قد خانم جان

و پا به فرار گذاشت.

ماهتاب سنگ را به سمت بچه پرت کرد و دوباره با لحنی تهدید آمیز صدا زد.

- یعنی اُو ایوابویی[31] ایری[32] زمین یه برس بالا؟! باسی[33] بدُم بچی یل دستَ بهلن[34] تو دسِ مَلِک بوای بوات که بس که زبون بد هشت[35] تا سر پیری بدنشَ کرم زَ مُرد!

و برگشت و به سمت زن آمد.

بنابراین چوپان ها که سر و صدای ماهتاب را شنیده بودند هراسان به سمتش آمدند. ماهتاب که کنار زن نشسته بود و با پَر پیراهنش او را باد می زد به محض شنیدن صدای چوپان ها نگاهش را به عقب برگرداند و لحظه ای به چوپان ها که چند گام باهاش فاصله داشتند چشم دوخت و با لحنی مهربان گفت:

- زلفی کاکام قربونِ قد و بالات برم، دو بزن بِرَ تو حاصل[36] اَ نگهدار بوگو اِسمال کُر عبدل سنگ زده تو چیش خانم جان بیو [37] بوهرش[38] شهر مریض خونَ، بارکلا کاکام او قمقمه ی اُو تَم بهله گِل تا یه چیک[39] اُوشَ کُنُم تو دهن خانم جان، بیچارَ گُلیش [40] خشکِ خشکِ نای گَپ زدن نداره

و چشمش از دور به گوساله که از جیغ زن رَم کرده بود و یکریز ماغ می کشید و به طرف کوهی که در سمت شمالی چراگاه قرار داشت می رفت افتاد و با لحنی مهربان تر گفت:

- نعمت کاکام تو و مَتَقی هم پا ور دارید برید او شَنگُلَ سینه کنید بیارید تا نَرَ [41] گُم وابو [42]!  

زلفی با قدی متوسط و صورتی آفتاب سوخته، چوبی که با آن گله را می راند با قمقمه ی آبی که به شانه اش آویزان بود را زمین گذاشت و گفت:

- اینا رفتُم دَدَ [43] الان خبرش ایکنم تا بیا

و با دو به سمت مزارع طالبی که تا چراگاه یک کیلومتری فاصله داشت رفت.

نعمت که ریش و سبیل کم پشتی داشت و کمی تو دماغی حرف می زد عطسه ای کرد و گفت:

- دی علیسین سی چه اِسمال سنگ زَ تو چیش خانم جان؟!

ماهتاب با گوشه ی روسری اَش عرق های صورتش را پاک کرد و گفت:

- چه بُگُم کاکام بوی دَسش که نکردُمِ که بفهمُم! راس یا دورو[44] ایگو [45] سنگ تیر کردُم اَ گُجیشک خا قد خانم جان

و سرش را پایین گرفت و دست دراز کرد قمقمه را برداشت و سرش را باز کرد و دستِ دیگرش را به زیر شانه ی زن برد و شانه ی زن را بالا آورد و آرام گفت:

- خانم جان عامَ دهنتَ وا کن یه چیک اُو بُخا بعد راسابو تا یواش بریم سعه ی[46] او درخت دراز بکش ها.

و اما چند دقیقه ای از رفتن زلفی نگذشته بود که نگهدار با موتور با سرعت به طرف مراتع آمد و مقابل زن ها که سایه ی کُناری نشسته بودند ایستاد و از موتور پیاده شد و با عجله به طرف زن ها رفت و با لحنی خسته و تلخ گفت:

- ماهتاب عامَ اِسمال بچه ی عبدل چش بیده[47] سنگ زده تو چیش خانم جان؟!

ماهتاب پا شد و یکی دو قدم جلو آمد و گفت:

- چه بگم عامَ، ایگو سنگ تیر کردُم اَ گجیشک خا قد خانم جان! بجنب عامَ بِرَ آبادی ماشینی پیدا کن بیار بوهرش شهر مریض خونَ! یالا امونشِ نده تا چیشش بدتر نوابیده[48]!

نگهدار سبزه رو با صورتی کشیده دندان بر هم سایید و سر تکان داد و نچ نچ کرد و با عجله به سمت موتور آمد؛ اما یک مرتبه نگاهش به عبدل که آن طرف تر سوار بر الاغی به طرفشان می آمد افتاد، با شتاب به طرفش رفت و با تشر قایم گفت:

- پدر سوخته ی کچه خَل[49]! می نیتری[50] بزنی سر پوز بَچَت! لقمه ی حروم گُت[51] کردیه انداختیه تو محل دم و دقیقه ایفته جون مردم که چه ؟!

عبدل با اندامی باریک و دماغی بلند الاغ را نگه داشت و با ناراحتی قایم گفت:

- مردک دراز و احمق دهنتَ بوهند[52]! لقمه ی حروم جد و آبادته! می بچه ی مو خرتَ بد اُو کرده یا پا زده تو سنگ و سفره ات که داری ...خواری ایکنی؟! بچه ی مو تالی[53] اَ گل نازکتر اَ یکی نگفته! ای تی [54] محل تا او تی محل قرب ایلن [55] قد بَچَم!

نگهدار خم شد سنگی برداشت و قایم گفت:

-  ... بُخا پدرسوخته ی کَچه خَل! بَچَت یه کاری سر زنم اُورده که شمر سر اولاد پیغمبر نَوورد[56]! سنگ زده تو چیش زَنُم، چیش زنمَ کور کرده طلبکارهم هسی؟! و دستش را عقب برد و سنگ را محکم به تختِ سینه ی مرد کوبید، مرد سرش گیج رفت و گردنش به عقب خم شد و افسار الاغ را انداخت و دست به روی سینه‌اش گذاشت و قایم صدا زد:

- آخ! سینم شکس! و از الاغ پرت شد پایین .

ماهتاب جیغی کشید و با شتاب به سمت نگهدار رفت و دستش را گرفت و با لحن التماس‌آمیزی گفت:

- نگهدار عامَ کُلا کُلا مرتضی علی، سی محض مو کار ای آدم نداشته بو! دی و بوایه که نیکُشن [57] جای بچه! بچه خودش زده خودشَم باسی انتقامشَ پس بده! اگه اَ مو ایشنفی شر خِر خودت نکن! بیو خیز کن ری سکلت برَ آبادی ماشینی بیار زنتَ بوهر شهر مریض خونَ تا زلتر [58] کاری سی چیشش وابو! چند دفه بگم زبونم چو[59] وابی ها؟!

و نگاهش را به سمت عبدل که از زمین بلند شده بود و گرد و خاک لباسش را می تکاند برگرداند و گفت:

- عبدل تو هم سوهار [60] خرتابو برَ اَ کارت برس تا بینیم خدا چی ایخا!

و نگهدار را به طرف موتور آورد، اما نگهدار که مثل پلنگ زخم خورده کلافه و سردرگم بود نگاهش را به سمت مرد برگرداند و قایم گفت:

- به خدای محمد قسم باسی دو تا چیش بَچَتَ درارُم[61] بِلُم [62] تو کف دَسِش! نه فکر کنی دَسَ جونش ایوردارُم [63].

پی نویس:

1- کور شد

2- عمه

3- مگر

4- ببینم

5- روی

6- رویم

7- اینکه

8- شده

9- به خیالم

10-  پشه

11- حرف

12- ندیدم

13- آمد

14- زود

15- برو

16- آن طرف تر

17- ببرم

18- شد

19- بذار

20- تلاش کردن و تقلا برای رفتن به جایی

21- باشد

22- می روم

23- می کنم

24- بچه ها

25- مادر

26- پسر

27- قایم

28- می اندازی

29- می زنی

30- می خواهد

31- می شوی

32- می روی

33- باید

34- بذارن

35- گذاشت

36- مزارع

37- بیا

38- ببرش

39- چکه

40- گلویش

41- نرود

42- بشه

43- خواهر

44- دروغ

45- می گوید

46- سایه

47- بوده

48- شده

49- نامی که اهالی سیف آباد کازرون به آدم های حسود داده اند.

50- نمی تونی

51- بزرگ

52- ببند

53- الان

54- طرف

55- می گذارند

56- نیاورده

57- نمی کُشن

58- زودتر

59- چوب

60- سوار

61- در بیاورم

62- بذارم

63- بر می دارم


نویسنده: لطف اله شفیعی سیف‌آبادی
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۵
شفیعی
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۰:۳۱ - ۱۳۹۸/۰۴/۲۵
0
0
احسنت بر جناب شفیعی از نویسندگان قدیمی و توانای شهرستان کازرون
اسماعیل
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۲:۱۵ - ۱۳۹۸/۰۴/۲۸
0
0
احسنت برشما
علی
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۲:۱۷ - ۱۳۹۸/۰۴/۲۸
0
0
درودبرجناب شفیعی ازاهالی غیرتمندسیف ابادشهرستان کازرون
علی اکبر صالح
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۸:۰۵ - ۱۳۹۸/۰۵/۰۶
0
0
عالی درود بر جناب لطف الله شفیعی سیف آبادی انشاالله موفق باشید در انتظار نظرات بعدی پر معنی و عالی شما هستیم
صالح سیف ابادی
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۸:۱۰ - ۱۳۹۸/۰۵/۰۶
0
0
جناب آقای لطف الله شفیعی سیف آبادی داستان شما را مطالعه کردم عالی و با معنا
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
مخاطبین محترم؛
۱) کازرون نما، معتقد به آزادی بیان و لزوم نظارت مردم بر عملکرد مسئولان است؛ لذا انتشار حداکثری نظرات کاربران روش ماست. پیشاپیش از تحمل مسئولان امر تشکر می کنیم.
۲) طبیعی است، نظراتي كه در نگارش آنها، موازین قانونی، شرعی و اخلاقی رعایت نشده باشد، یا به اختلاف افكني‌هاي‌ قومي پرداخته شده باشد منتشر نخواهد شد. خواهشمندیم در هنگام نام بردن از اشخاص به موازین حقوقی و شرعی آن توجه داشته باشید.
۳) چنانچه با نظری برخورد کردید که در انتشار آن دقت کافی به عمل نیامده، ما را مطلع کنید.
۴) در صورت وارد کردن ایمیل خود، وضعیت انتشار نظر به اطلاع شما خواهد رسید.
۵) اگر قصد پاسخ گویی به نظر کاربری را دارید در بالای کادر مخصوص همان نظر، بر روی کلمه پاسخ کلیک کنید.
مشاركت
آب و هوا و اوقات شرعی کازرون
آب و هوای   
آخرين بروز رساني:-/۰۶/۰۲
وضعيت:
سرعت باد:
رطوبت:%
°
كمينه: °   بیشینه: °
فردا
وضعيت:
كمينه:°
بیشینه:°
کازرون
۱۴۰۲/۱۲/۲۹
اذان صبح
۰۴:۴۸:۴۱
طلوع افتاب
۰۶:۰۸:۰۰
اذان ظهر
۱۲:۱۱:۳۳
غروب آفتاب
۱۸:۱۴:۲۱
اذان مغرب
۱۸:۳۰:۱۹