دشتِ کازرون، رویِش گاهِ لاله های «سُرْخْ خین»، چهارمِ «دی ماه» روزگاهِ ۱۳۰۰ «سُرخینِه»ی کازرونیِ «نَهْرِ خین»!

تقدیم به همه ی شهدای ایران زمین به ویژه ۱۳۰۰ ستاره ی آسمانِ شهرستان کازرون

بازبینیِ تقویم‌های نجومی نشان می دهد که هر شهر، منطقه و‌ ناحیه ای برای معرفی و پاس داشتِ جغرافیای زیست بومی و «بومی زیستانِ» خود، ضمنِ انتخابِ « مُنٰاسِبَتیْ» خاص، «روزگاهی» را تعیین و مراسمِ «ویژه»ای را برگزار نموده و علاوه بر تجلیل از ‌پدید آورندِگانِ آن، همچنین اقداماتی را جهت آشناییِ نسل های بعدی با اهداف و آرمان های صاحبان اصلی، صورت می دهند. در همین راستا «گرامی داشتِ» یاد و نامِ کسانی که از جان و حیاتِ خود مایه گذاشته و تمامِ هستیِ اشان را برای راحتی، سربلندی، امنیت افزایی و ماندِگاریِ کشور، دین و مردُمانِشٰان قربانی نموده اند، نه تنها وظیفه ی ارگان ها، نهادها و مجموعه های دولتی است، بلکه تک تکِ آحادِ جامعه، به ویژه دغدغه مندان و دل سوزانِ مسیرِ آن دلاور مردان، بایستی همه ی تلاش و ‌کوششِ خود را برای گرامی داشتِ هر چه باشکوه ترِ این ایام صورت دهند. با توجه با این که «چهارم» دی ماه و هم زمان با آغاز عملیاتِ بزرگِ «کربلای چهار» و آسمانی شدنِ ۸۰ فرشته ی زمینی از این قطعه ی باستانی، به عنوان «روزِ» کازرون نام گزاری گردیده، مطالبِ زیر مورد اشاره قرار می گیرند.

اول)- ناحیه ی جغرافیایی و تمدنی کازرونِ بزرگ، ضمنِ برخورداری از مناسبت ها و ایامِ فراوان [در خِلالِ تاریخِ چند هزار ساله]، ظرفیتِ تَکرارِ «روز» های متعددی جهت نِکو داشتِ مردمان این سرزمینِ کُهن را داشته و داراست، از دفاعِ جانانه ی اجداد و نوادِگان سُلطانی، شکست دادنِ چندین باره ی رومیان باستانی و اسارتِ خفت بارِ واٰلِریَن و گوردیانوس توسطِ فرماندِهان دلیرِ ساسانی تا تولدِ تنها مَحْرَمِ ایرانیِ اسرارِ پیام آورِ رحمانی، «سلمانِ محمدی»، شِکَستٰاندَنِ نیروهای بریتانیای استعماری توسط مردم و سربازانِ ناصر دیوانِ کازرونی و... تنها بخشی از این مناسبت ها بوده که البته در این میان «روزگاهِ» آسمانی شدنِ ٨٠  مُدافِع وطن و مجروحیتِ صدها «سَروْ قَدانِ» تاریخ سازِ عملیات کربلای چهار، برگی از تقویم را به «کازرون» اختصاص داده است.

دوم)- دورانِ دفاع مقدس ۸ ساله و ۹۰ عملیات بزرگ و‌ کوچکِ آن، یادآورِ خاطراتِ رشادت ها، شجاعت ها و جان نثاری های خداپرستانه و میهن مدارانه ای بوده که کنکاشِ تاریخِ چند هزار ساله ی ایرانیان، کم تر روزگار و ایامی این چنین را به خود دیده است. در این میان دو لشکرِ بزرگِ رزمی، عملیاتی بسیج و سپاه و چندین مرکزِ زمینی و‌ هواییِ استان فارس، از آغازین روزهای تحمیلِ جنگ تا آخرین ساعاتِ پیروزی و نبرد، دوشادوشِ دیگر هم سنگران، به پاسداری از مرزهای عقیدتی و جغرافیایی همت نموده که در این میانه «کازرونی»ها، ۱۳۰۰ «جان نثارِ» خونین تن و‌ هزاران «جان بازِ» خونین عضو را در همین مسیر تقدیم نموده اند.

سوم)- «پاس داری» از وطن، «پاس داشتِ» نمادهای وطن مَدارانه، «پاس بانی» از ارزش‌های خداخواهانه و نکوداشتِ مناسبت های دین گرایانه آن هم در جوامعی با گذشته های دورِ متمدنانه، همچون ایرانیانِ بزرگ با نگاه ها و بینش های موحدانه، نه تنها مورد تاکید و تایید رسولانِ و نمایندگان پروردِگارِ یگانه واقع گردیده بلکه حتی برای پدیدآورندِگان و بازآفرینانِ چنین مناسبت ها و ‌ایامی، ثَواب دنیوی و آثار و برکاتِ اُخروی نیز مقرر نموده اند. بر همین اساس است که بنا به تعبیرات آیات و روایات، وجودِ «ایام الله»ها در میانِ زمان ها و ملت ها، موجبِ برتریِ بعضی ماه‌ها، روزها و ساعات و اَرجَح دانستنِ جایگاهِ دست اندرکارانِ «گرامی دارانِ» آن ها نسبت به دیگران بوده است.

چهارم)- یادآوریِ نام و نشانه و‌ باز شناختِ شخصیتِ بزرگْ مردان و زنانِ تاریخ سازِ جهانی، کشوری، استانی، شهری و منطقه ای، بیش از آن که منفعتی برای «شخصِ» آنان، نسل های گذشته و خانواده‌هایشان در پی داشته باشد، قطعا مفید برای «واماندِگان» و «درجازدِگان» خواهد بود و بر همین مبنا پیشنهاد می شود به جای طرحِ مباحث نمایشی و نمایشِ مباحثِ سیاسی و‌ یا تماشای «سیاسی گرانِ اجتماعی» و غیرِ مرتبط با خُلق و خُویِ شهدا و پیش گامانِ مسیرِ ایثارگری، راه های وصول به آرمان های آن خداشیفتِگان و چگونگی عَمَلی کردنِ نگاه هایِشان در بین جوانان و آیندِگان مورد بررسی قرار گیرد، چه در غیرِ این صورت نه تنها در شناساییِ اهداف و تفکراتشان پیش رفتی حاصل نخواهد شد بلکه در ترویجِ افکارِشان بین آیندِگان جامعه نیر «بی راهه» خواهیم رفت.

پنجم)- ضمنِ سپاسِ صمیمانه از همه ی سازمان دهندِگانِ «یادواره»هایی با مِحوریتِ «جان فِدایانِ» خونین بدن و مدافعان حریمِ «وطن» و «حرم»، یادمان باشد، همه ی ما که در کشورِ پهناورِ ایران، و یا شهرستان بزرگِ کازرون، نفس می کشیم، «مدیون» شهدا، جانبازان و بازماندگانشان هستیم، به ویژه کسانی که از صدقه ی سرِ آن مجاهد مردانِ مظلوم به ولایت، وکالت، صدارت و نان و نوایی رسیده اند فراموششان نشود که در قِبالِ قرار گرفتنِ هر فردی در یک مسئولیت، انسان هایی، دقیقا به تعدادِ شهدای کربلا[۷۲ نفر]، جانِ شیرینشان را فِدا و پیشانی هایشان را در قربان گاهِ «عِشقِ» به ولایت و میهن بر زمین نهاده اند و به همین خاطر است که هرگونه بی حُرمتی، بی توجهی، کم کاری و بی مبالاتی نسبت به آن «بی همتایانِ دوران»، خیانت در امانت، غَصبِ جایگاهِ ریاست و حُرمَتِ حقوقِ وزارت، محسوب و وِزر و وَبالِ دنیوی و نفرین و‌ عقوبتِ اُخروی را در پی خواهد داشت.