من مردي را مي‌شناسم

كه در باغچه‌ي چشم‌هايش

مهرباني مي‌كاشت

و ابر دست‌هايش

لطافت خواب را داشت

***

مردي

كه به ديوار تكيه نمي‌زد

و روي خاك مي‌نشست

و قرص نانش را

با مشت مي‌شكست

و در كنار سفره چاشت

سهم خود را

با خورشيد تقسيم مي‌كرد

***

مردي

كه شنبه را نمي‌دانست

يكشنبه را نمي‌دانست

...........

آدينه را نمي‌دانست

ليك

آئينه را مي‌دانست

و آئينه را

چون چمن سبزي

كه در آن مي‌نگريست

كه در آن مي‌خواند

كه در آن مي‌خوابيد

دوست مي‌داشت

و در آن مي‌تابيد

***

مردي

كه با نگاهش

همه دشت آسمان را چريد

و اين تنهاي بسته را

برهوتي پر وحشت ديد

***

مردي

كه چون ملك جمشيد

شمشير مي‌كشيد

و چون ملك محمود

پشت قوي‌ترين گردان را

به خاك مي‌ماليد

و از دهانش گل مي‌ريخت

وقتي كه مي‌خنديد

***

مردي

كه چشمه‌ها را به خانه دعوت كرد

و براي چشمه‌ها آواز خواند

كه بند بند آوازش

ماهئي شد در آب

و ماهيان با او آواز خواندند

و خانه‌اش

از عطر و زمزمه رويش گياه

پر شد

و با هر گياه پروانه‌اي بود

و پروانه‌ها با او آواز خواندند

و پرياني كه در قاب پنجره‌هاي خانه‌اش

نشسته بودند

با او آواز خواندند

***

مردي

كه به زيارت رفت

تا نارنج گنبدها را بچلاند

و گلدسته‌هاي ملتمس مفلوك را

كه از شرم ناتواني

در هاله بشارت پنهان بودند

عريان سازد

***

من مردي را مي‌شناسم

كه ابر ساكن را

در سفر بهار خواند

و جنگل‌هاي سوخته را

سهمي داد

و مزارع را

سهمي داد

تا رود بي‌آب

آواز گمشده خود را بازيافت

و بيشه متروك

به پيشواز مسافران تازه شتافت

***

مردي

كه سمجات كوچه بن‌بست را شكست

و دست پنجره‌ها را فشرد

تا ورد آشنائي را

از سر گيرند

***

مردي

كه چراغ آشتي آويخت

تا كوچه‌ها را

بر رهگذار مست شبانه

هموار سازد

***

من مردي را مي‌شناسم

كه طلسم قلعه تنهائي را

شكست

و زندانيان را

هديه وصلت داد

و واژه‌هاي قفل و خنجر و زنجير را

در مقطع قصيده شب آورد

و خوشه‌هاي شعله خورشيد را

در جام ترد باده‌كشان افشرد

***

مردي

كه سرزمين خواب دختركان را

سرداري فاتح بود

دختراني كه نام او را

بر قلب خود خالكوبي كرده بودند

و در رؤيايي كه ـ او ـ بود

بلوغ نورس خود را

تسكين مي‌دادند

***

من مردي را مي‌شناسم

كه بر بازوانش

فريادي جاري بود

و انگشتانش

مي‌درخشيد

***

مردي

كه بر صليب

ـ بودن ـ را

گزيد

و شوكران تجربه را نوشيد

و اين كلمه را كه مي‌رفت

قالب تهي كند از خجلت

جان بخشيد

و روزي

كه او را

در «جل جتا»

بالا مي‌كشيدند

صليب را به دوش نپذيرفت

و «يهودا» را تف كرد

و عاقبت

چون شطي مغرور

به خليج پيوست

نه چون قطره‌اي

كه شرمگين پهنه دريا باشد

***

و ديدم

كه ماهيان

به يمن اين حلول مقدس

كنار ساحل مبهوت را

پر از ستاره دريائي

كردند

پر از ستاره دريائي

پر.. از.. سـ تا ر ه در يائي..

اسفند 45