تعطیلات نوروزی سال پنجاه و هشت بود.

در خانه برادرم در ولایت،صدای محجوب و صمیمی شاعری را از نوار شنیدم که«محسن» تخلّص می‏کرد و غزلهای لطیفی را با لهجه‏ کازرونی می‏خواند،و نیز چند قطعهء ادبی.یکی‏ از آنها غزلی بود با عنوان رقص ناب نسترن.

سیر تکامل روحی و حرکت او را از تاریکی‏ درون و تیرگی شب جهل خویش،به عالم‏ روشن آگاهی و کمال معنوی و تحوّل و دگرگونی در جهت شناخت و سیر الی الله و عروج به مقام ایثار و شوق و شهادت نشان‏ می‏داد.آن‏چنان تحت تأثیر قرار گرفتم که‏ مشتاق دیدارش شدم.با زحمت فراوان،کلیّه‏ اشعار او را از نوار پیاده و بارها در کام جان‏ خود کردم.اما متاسفانه در اولین سفر به‏ ولایت،به دلیلی،آشنایی و دیدار دست نداد، ولی به نشانه‏ها شناختم و فهمیدم که محسن، شاعر آزاده و مبارزی است که در زادوبوم‏ خود ادبیات تدریس می‏کند و در ردیف معلمین‏ آگاه و مسئولی است که در هیچ لحظه، هموطنان خود را در طول مبارزه،تنها نگذاشته‏ و قدم‏به‏قدم،بی‏هیچ تظاهر و ادّعایی،آنان را با اشعار زیبای خود،که توسط دیگران نیز خوانده می‏شد،همراهی کرده است.و بالاخره‏ متوجه شدم که بار دیگر در خارستان جنوب‏ گلی روییده که مشام جانها را نوازش می‏دهد و 2l(به تصویر صفحه مراجعه شود) شاعری پا گرفته که سخنش با همه لطافت‏ خاری است که بر چشم دشمن می‏نشیند و عقدهء دل دوست را می‏ترکاند و او را به تلاش توفنده‏ وا می‏دارد.اما آه.چیزی نگذشت که خبر خرد شدن او را در زیر پای اژدهای آهن بر آسفالت‏ جادهء قم،در سفر دیدار امام و در رکاب‏ همشهریان شنیدم.او سرانجام،آن‏چنان که‏ خواسته بود،شیرانه مرد.خبر وصال وی به‏ لقاء اللّه را که شنیدم،برای شرکت در یادبودش،گیچ‏ومنگ به کازرون رفتم.در آن‏ جلسه بیشتر به فضائلش پی بردم و فرمان تقدیر 3lرا دریافتم که نخواسته است من با همه‏ علاقه‏ای که به غنچه‏های ذوق و قریحه ادبی و استعدادهای علمی زادگاهم دارم و کوشش‏ مؤثری که با یک عمر خدمت آموزشی،در راه‏ پرورش آنها داشته‏ام،او را ببینم.تقدیر چنین‏ بوده است که فقط اشک‏ریز جلسهء یادبود او باشم و امروز که چهارده سال از مرگ شیر مردانهء او می‏گذرد و در طول آن،بسیار روزها با زمزمهء ترانه‏های دلنشین محلّی او یاد زادبوم‏ را در خاطر زنده کرده‏ام.شرح زندگی او را با استفاده از نوشتهء آقای حبیب الله بهزادی در این مقاله می‏آورم و با غزل(رقص ناب نسترن) او که من بعثت شاعرش نامیده‏ام این یادنامه را به پایان می‏برم.

محسن فرزند آقا بزرگ،روز ششم بهمن‏ ماه سال 1326 شمسی در کازرون.چشم به‏ جهان گشود و تا چهارده سالگی،در این شهر زندگی کرد.در سال 1340،برای ادامه‏ تحصیل به تهران رفت و تا پایان دورهء اول‏ دبیرستان،در آنجا ماند.در پانزده سالگی به‏ لحاظ تسلّط زیاد در طرّاحی،به عنوان طراح‏ مراکز تربیت معلم حرفه‏ای ارتش،استخدام‏ شد و آثار بدیعی در انتشارات آن سازمان،از خود به جای گذاشت.آن‏گاه راهی بوشهر شد و دیپلم خود را در رشته ادبی در آن شهر گرفت.سپس به دانشگاه تهران راه یافت و پس

1l(به تصویر صفحه مراجعه شود) از اخذ لیسانس در رشته زبان و ادبیات فارسی‏ و انجام خدمت نظام وظیفه،دبیر ادبیات‏ دبیرستانهای کازرون گردید.

محسن شاعری نکته‏سنج،و نقّاش و طرّاحی چیره‏دست،خطّاطی کم‏نظیر، نویسنده‏ای خوش‏قلم،خواننده‏ای ظریف و در مجموع هنرمندی اصیل و متعهّد بود.به سخن‏ دیگر،زیبایی خلقت در حد شگفتی در محسن‏ متجلّی بود.اثر منظوم او مجموعه‏ای از غزلها، رباعیات،قصاید،دوبیتی‏ها و شعر نو است که‏ تقریبا همه آنها بازتاب روح انقلابی و ضدّ طاغوتی اوست.درک عمیق او از لهجه و 2l(به تصویر صفحه مراجعه شود) فرهنگ کازرونی منتج به سرودن غزلهای‏ بی‏نظیری به این لهجه شده است که سرآمد آنها غزل«حضرات کازرونی»است که در آن مردم‏ این شهر را به وحدت و برادری دعوت کرده‏ است.

اثر منثور او مجموعه‏ای است از قصه‏های‏ محلی ممسنی و کمارجی و پنج جلد فرهنگ‏ اصطلاحات و ضرب المثلهای کازرونی است‏ (به تصویر صفحه مراجعه شود) که برای شناساندن فرهنگ کازرون به مردم‏ ایران در اختیار رادیو تلویزیون ایران گذاشته‏ است.

آثار نقاشی محسن،در همه زمینه‏ها عمدتا، منعکس‏کنندهء زندگی و فرهنگ کازرونی‏ است.کارهایی در نقاشی سیاه قلم و مینیاتور نیز دارد.آن چه بیش از همه،در مورد محسن‏ جلب توجه می‏کند،عشق عمیق او به شهادت و مرگی توام با افتخار و سربلندی است.در این‏ باره خود چنین سروده است:

سلام ای مرگ بی‏زنهارم امروز سلام ای طالع بیدارم امروز

به ذلت زیستن،رسم سگان است‏ سر شیرانه مردن دارم امروز

جالب‏تر اینکه محسن نوع شهادت و حتی‏ محل دقیق آن راه هم در شعر«شهادت»که نیمی‏ از آن را شب و نیم دیگر را صبح روزی که‏ برای زیارت حضرت امام به سوی قم حرکت‏ کرده بودند،آن‏گونه که به او الهام شده بود، بازگو کرده است:

«در گیرودار خویش و خدا بودم‏ که ناگهان‏ صدای خشک دنده‏هایم را در حال خرد شدن‏ در زیر پای اژدهای آهن‏ بر اسفالت شنیدم‏ و نهنگ دریای شهادت شدم.» و چنین نیز شد.

...روز پنجشنبه،بیست و چهارم خرداد ماه پنجاه و هشت،ضمن مسافرت با مردم‏ مسلمان و مبارز کازرون،برای دیدار امام‏ خمینی در سن 32 سالگی در حالی که از شوق‏ دیدار امام پر گرفته بود،بر آسفالت جادهء قم به‏ درجه شهادت رسید و به ابدیت پیوست. خدایش بیامرزاد بو با اولیای‏ خویش همنشین کناد.

بعثت شاعر

تاب نسیم و رقص ناب نسترن،من‏ عطر تر باران و آواز چمن،من‏ رفت آن شبان همخانهء هیهات بودن‏ اشراق صبح آغاز نور شب‏شکن،من‏ دیری چو مرغ کور شب بودم دریغا گفتی که مهر مرگ دارم بر دهن،من‏ گردیده‏ام،گردیده‏ام بسیاربسیار بر آتش حسرت چو مرغ بابزن،من‏ در من کسی می‏کند گور خود به ناخن‏ وینم عجب!هم مرده من،هم گورکن،من‏ گندیدن است آری سزای ماندگاری‏ کی داده‏ام بر ماندن مرداب تن،من

من ماهی آب توام ای عشق،دریاب‏ تا وا رهم زین رنج مرداب عفن،من‏ بانگم،بلندای سردم گرم و نآرام‏ پیچیده در غوغای سودای شدن،من‏ تا بو لهب وارد نگندد تن به خواری‏ بو جهل خود را کشته‏ام در خویشتن،من‏ گمگشته در ظلمات خود بودم زمانی‏ در وحشتستان درون،فریاد زن،من‏ از سر مپرس از پا مگو نشناسم اینک‏ پا را ز سر،در شادی خود یافتن،من‏ مهتاب شب،شب‏خوانی مرغان شنیدی‏ شوق تمام عاشقانم در سخن،من‏ تا صبح رحمان سر زد از آفاق جانم‏ صد کهکشان خورشیدِ گرم تافتن،من‏ اینک سرآغاز گلم،خون بهارم‏ سرسبز من،پیروز من،گلگون کفن،من