سال 88، عده­ای که خود را مدافع مردمسالاری، پیرو امام و خط و امام و شهدا می­دانستند، با ادعای تقلب و تغلب در انتخابات ریاست جمهوری آن سال، علاوه بر ایجاد شبهه و تشویش اذهان عمومی، زمینه را برای ضدانقلاب داخلی و خارجی و تمام کسانی که با مردم­سالاری دینی، و اسلام انقلابی و سیاسی که حضرت امام خمینی احیاگر آن بودند، فراهم کردند تا آنان از این فرصت بدست آمده، ضرباتی بس سهمگین را بر پیکره انقلاب، نظام، آرمان­های امام و شهدا، و از همه مهم­تر اسلام اصیل و انقلابی وارد نمایند و تا آن جا پیش روند که در توهم و خیالات خود، رویای از پا در آوردن انقلاب و نظام جمهوری اسلامی، در سر بپرورانند. در این زمان بود، که ولی­امر زمان، امام خامنه­ای، با تمسک به شیوه اسطوره امامت و عدالت، جد والایش امیرالمومنین، در رویارویی با ناکثین و قاسطین و مارقین، و با شعار ”این عمار" راه جدیدی را برای مدافعان انقلاب و اسلام گشود که در نهایت با درایت و مدیریت بی­مثال ایشان، فتنه فتنه­گران، به خاک مذلت نشست.

متاسفانه در این رویارویی سخت، عده­ای از همرهان غافل شدند، و سودای قدرت، آنان را سخت فریفت.

نظام جمهوری اسلامی، با سعه صدر در طول بیش از 6 ماه، اغتشاش و ناامنی، با معارضان برخورد نمود و کسانی را که دائم بر طبل جنگ می­کوبیدند، همچنین کسانی که از سوی دستگاه­های امنیتی بیگانه و گروه­ها و احزاب محارب، ماموریت داشتند، برخورد قاطع نمود.

در این میان، محاربانی که از روی عمد وارد عرصه شده بودند با کمک مردم شناسایی، دستگیر، محاکمه و براساس جرم­شان مجازات شدند. اما دو تن اصلی که زمینه فتنه را آماده، و همچنان به خیال واهی خویش بر طبل فتنه­گری می­کوبیدند، بنابه مصالح نظام و با توجه به سوابق­شان، تحت نظارت قرار گرفتند تا کس یا کسانی به آنان صدمه وارد نکنند که بار دیگر سبب فتنه­ای جدید شود.

اکنون، با گذشت بیش از 5 سال، در آستانه ورود به محرم حسینی، عده­ای با طرح توبه ”حر بن یزید ریاحی" سرداری که روز عاشورا، دنیا را پشت سر نهاد و بهشت را، با توبه به هنگام خویش خریدار شد، قصد دارند تا فتنه­گران را تطهیر و بار دیگر برای­شان حیات سیاسی بسازند.

در مورد برخورد اباعبدا...(ع) به عنوان پیشوای تاریخی شیعه، و عملکرد این امام معصوم که بایستی در نظام جمهوری اسلامی مورد توجه قرار گیرد، با جناب حر بن یزدی ریاحی، باید به چند نکته اشاره نمود:

1-نظام جمهوری اسلامی، در طول حیات35 ساله خود، بارها این شیوه عملکرد را مدنظر قرار داده و دادگاه­های انقلاب اسلامی با کسانی که چونان حر نه تنها توبه نمودند، بلکه برای پاک کردن گذشته­شان به همکاری پرداخته­اند، و حتی کسانی که تنها به توبه لسانی اکتفا نمودند، و گاه در برخی بزنگاه­ها سربرداشته و هویت خویش را آشکار نموده، سعه صدر به خرج داده و بر روش اسلاف خود، پیامبر اعظم(ص) و ائمه هدی(ع)، توبه آنان را پذیرفته است. تا آن جا که برخی از آنان در جایگاه­های حقوقی یا فرهنگی نشسته­اند. برخی از این توابین حرمنش، در طول هشت سال دفاع مقدس، و یا در رویارویی با گروهک­هایی که گاه خود قبل از توبه، در آن فعالیت می­نمودند وارد عرصه شدند و موفقیت­هایی نیز کسب نمودند. برخی از آنان در دفاع مقدس یا در درگیری با گروهک­ها یا رخت شهادت پوشیدند یا به مقام جانبازی نائل شدند. در میان شهدای هر شهر و دیاری، از این دست شهدا وجود دارند.

که اگر نبود برخی نگاه­های غلط و سوءاستفاده کنندگان، نام برخی از این شهدا را می­آوردم.

2-نگاهی گذرا به عملکرد حر نشان می­دهد، حر هیچ­گاه به جنگ با سیدالشهداء اقدام ننمود. دوم این که حر فتنه نکرد و از اول که به عنوان نماینده و سپهسالار قشون یزیدی به کربلا آمد، شفاف و با صداقت با شهید کربلا سخن گفت و همین شفافیت بود که باعث شد از سوی ابن مرجانه، عمر سعد فرماندهی قشون را به عهده گیرد.

سوم این که حر از همان ابتدا، هرچند به دستورات صادر از مافوق جامه عمل می­پوشاند، اما از همان ابتدا، نمازهایش را به امامت امام می­خواند، و این نشان از آن دارد که حر از همان ابتدا، امامت حسین بن علی را پذیرفته بود.

3-در طول این 5 سال بارها و بارها، کسانی از سوی مقام معظم رهبری و یا جایگاه­های حقوقی مثل دستگاه قضایی یا مجلس شورای اسلامی یا افراد حقیقی و حقوقی، همچون جناب آقایان مرحوم عسگراولادی، بادامچیان، ناطق نوری، مرحوم آیت­ا... مهدوی­کنی و ... برای گفتگو با این دو نفر ماموریت یافتند و با آنان به سخن نشستند تا این که به شیوه عمار شاید بتوانند از آنان توبه­ای حتی به مصلحت یا اظهار پشیمانی بگیرند، اما آنان نه تنها هیچ­گاه به نصیحت­های خیرخواهانه آنان گوش ندادند، بلکه مغرورتر از پیش، سخن گفتند. و این نه تنها هیچ شبهاتی به داستان کربلا و قصه حر ندارد بلکه بیشتر شبیه فتنه جمل است که بارها امیرالمومنین، برخی از یاران، همچون عمار یاسر و محمد بن ابابکر را برای برگشتن سران جملی راهی اردوگاه شتر سرخ­موی نمود، اما آنان نه تنها این شیوه علی را نشنیدند که آن را حمل بر ضعف کردند.

حال باید پرسید، آیا نظام جمهوری اسلامی با آنانی که علی­رغم فتنه­گری، به ظلم­شان علیه نظام، اعتراف نمودند، چه در زندان یا بیرون زندان، چگونه رفتار نمود؟ آیا آنان هم­اکنون آزاد نیستند و رسانه­ها در اختیار ندارند؟