از سال های ابتدایی انقلاب در انجمن اسلامی دانش آموزان کازرون فعالیت داشتم. محمدرضا محمدپور هم عضو انجمن بود و همین دوستی ما را شکل داد و روز به روز رفاقت مان بیشتر می شد به شکلی که بیشتر وقت ها با هم بودیم. آشنایی من با پدر محمد نیز از همین زمان شروع شد. سال 61 محمد شهید شد. مردم برای تسلیت به منزل شان می رفتند. آرامش، متانت و شکیبایی خصلت هایی بود که می شد در چهره این مرد دید و برای من نوجوان که داغدار دوستم بودم و بی تابی می کردم درس بزرگی بود. چند سال بعد پسر دیگرش را هم داد و آرامش و شکیبایی اش زیباتر و ستودنی تر شد.

حاج عبدالحسین محمدپور را تقریبا تمام مردم کازرون می شناسند. شخصیتی اجتماعی و مذهبی با حضور بلندمدت در بازار که محل عبور و مرور مردم و عرصه ای برای گواهی آنان است. من هم به قدر وسع و مجالی که داشتم با او آشنا بودم و می توانم گواهی کنم.

1. حاج محمدپور مومن بود. جلوه های این ایمان را می شد به راحتی در رفتار و منشش دید. وجاهت، لبخند مداوم و پایبندی به اعتقادات از صفات همیشگی اش بود.

2. حاج محمدپور معتبر بود. او این اعتبار را در طول سالیان دراز کسب کرده بود. فرزندان شهید برای هرکسی می تواند منشا اعتبار باشد اما اعتبار او منحصر به فرزندان شهیدش نبود. سلوک دیرینه، صداقت، پاکدستی و پرهیزکاری اش او را نزد مردم معتبر کرده بود.

3. حاج محمدپور منصف بود. این را همه مردم و مشتریان فراوانش می توانند شهادت دهند. این انصاف هم در کسب و کار و هم در قضاوت درباره دیگران بود.

4. حاج محمدپور بخشنده بود. بخشندگی او فقط در تقدیم فرزندانش به انقلاب و اسلام محدود  نمی شود. او در بخشش مال نیز دست گشاده ای داشت.

5. حاج محمدپور طلبکار نبود. او هیچ گاه به خاطر شهادت فرزندانش و خدماتی که داشت نه از مردم طلبکار بود و نه از حکومت.  

6. حاج محمدپور زیاده خواه نبود. او هیچ گاه از اعتبار و موقعیت اجتماعی که داشت سوء استفاده نکرد و چیزی را تصاحب نکرد.

7. حاج محمدپور انسانی دوست داشتنی بود. می شد هروقت به کازرون بروی به بهانه ای از بازار بگذری و جلو مغازه اش که می رسی گام ها را آهسته تر برداری و او را از دور ببینی و به بودنش دلگرم بشوی. حالا جای خالی او در کازرون احساس می شود و باید به نبودنش حسرت خورد. روحش شاد.