تعزيه در ايران برخاسته از باورهاي كهن ايراني و اعتقادات شيعي است. تعزيه
صورتي نمايشي است كه مردم اين سرزمين براي واگويهكردن سوز و گداز واقعه
عاشورا، برگزيدهاند و از آن طريق فرياد مظلوميت را در نجوا و بازنگري آن
واقعه، سال در پي سال و قرن در پي قرن به گوش عالميان رساندهاند. هر
پديده اجتماعي، خاصيت مكاني و زماني خاص خود را دارد؛ چونان تعزيه كه با
وجود جايگاه موثر اجتماعي خود در گذشته، امروزه ديگر كاركرد پيشين خود را
ندارد. امروزه تعزيه در بخشي از هنر نمايش، يعني"نمايش مذهبي" جاي گرفته و
پژوهش و تفكر درباره آن به شكل تخصصي انجام ميگيرد. در اين راستا، گردآوري
آداب و رسوم برگزاري تعزيه در ميان مردم شهرهاي مختلف، منجر به حفظ اسناد
ارزشمندي درباره چگونگي انجام آن و مراحل مختلف آن ميشود. از اين رهگذر،
به خوبي ميتوان اهميت امر گردآوري در اين زمينه را خاطر نشان كرد.
مركز فرهنگ مردم در 1340(ه.ش)، فعاليت خود را جهت تهيه برنامهراديويي آغاز
كرد. با گذشت چندسال، فعاليتهاي راديويي اين مركز به صورت منظم، توجه
بسياري را به خود جلب كرد و سبب همكاري افراد كثيري از سراسر ايران شد.
آنها آموزش ميديدند كه چگونه و در چه زمينهاي به گردآوري مطلب بپردازند.
مرحوم سيدابوالقاسم انجوي شيرازي به عنوان مؤسس، تهيه كننده و محقق، نقش
عمدهاي در موفقيت برنامه، جذب مخاطب و راهنماييهاي لازم ايفا كرد. بعداز
انقلاب، فعاليت اين مركز كم رنگ شد، اما ديري نگذشت كه تلاش خود را از
سرگرفت. اكنون بيشتر فعاليت اين مركز به نام "واحد فرهنگ مردم"، درخصوص
پژوهش و مطالعات اسنادي درباره فولكلور است.
اين كتاب حاصل سالها تحقيق، مشاهده و گردآوري مطلب درباره موضوع "تعزيه و
سير تاريخي آن در كازرون" و نيز بيانگر عشق و ارادت مولف محترم به اهل
بيت(ع)، خصوصا اباعبداللهالحسين(ع) و واقعه كربلاست.