من معتقدم انتقاد خوب است ولي بايد مرزها را رعايت كرد. اگر آن ورع مطبوعاتي وجود نداشته باشد، ما كه ناگهان با يك ضربت، يك بار شيشه را خرد مي كنيم، آيا واقعاً اين مقرون به صرفه براي مردم و نظام است كه عده اي بيايند، بنشينند يك آشيانه اي بسازند و بعد يك كسي به يك لگد آن را خرد كند؟

«بعضي تصور مي كنند معناي خودسانسوري اين است كه روزنامه ها به خودشان اين حق را ندهند از هر چيزي كه به نظر آنها زشت است، به صورت يك زشتي حقيقي و با لحني تلخ ياد كنند و اگر اين حق را به خود ندادند، خود سانسوري وجود دارد؛ در حالي كه اين خودسانسوري نيست بلكه يك ورع حقيقي و لازم براي كسي است كه كارش روشنگري و ايضاح حقايق براي مردم است. ما بايد "ورع مطبوعاتي" را با خودسانسوري اشتباه نكنيم. بنابراين من معتقدم انتقاد خوب است ولي بايد مرزها را رعايت كرد. اگر آن ورع مطبوعاتي وجود نداشته باشد، ما كه ناگهان با يك ضربت، يك بار شيشه را خرد مي كنيم، آيا واقعاً اين مقرون به صرفه براي مردم و نظام است كه عده اي بيايند، بنشينند يك آشيانه اي بسازند و بعد يك كسي به يك لگد آن را خرد كند؟ بنابراين اگر ورع مطبوعاتي نباشد، چنين فاجعه اي پيش خواهد آمد. اما اگر ورع مطبوعاتي و فرهنگي باشد، من حدس مي زنم هنگامي دست به انتقاد برده خواهد شد كه تمام جوانب كار سنجيده شده باشد.»

به گزارش فارس، حضرت آيت الله خامنه اي حدود 6 ماه بعد، در گفتگو با روزنامه اطلاعات مورخ 20/3/1364 پس از توضيح مفهوم "ورع مطبوعاتي" به مفهوم "بي بندوباري خبري" پرداخته و مي فرمايند: «تعبير ورع را بايد كاملاً از خودسانسوري جدا كرد. ما آن مرزي را كه بين بي بند و باري و خودسانسوريست، ورع دانستيم؛ يعني خواستيم بگوييم چيزي كه نه اين طرف است (چون مقابل خودسانسوري هم بي بند و باري ست) و نه آن طرف است. بي بندوباري هم در واقع به 2 معنا ست: يكي به معني اين كه هر خبري دم دست رسيد، بدون توجه به عواقب و اثرات آن چاپ شود و معني ديگر آنكه، مصلحت مردم در انتشار خبر مورد اهميت قرار نگيرد يا يك خبري را مغرضانه و جهت دار در يك مورد نقل كند و در مورد ديگر اين كار را نكند، كه به هر حال هر 2 مورد بي بند وباري نام دارد و اين نشناختن مسئوليت است. ورع مطبوعاتي يعني ما خبر را بدهيم ولي كوشش كنيم در اين خبر رعايت حق و صلاح بشود؛ يعني در باب خبردهي به وادي احساسات ناپسند نيفتيم. بعضي خبرهايي كه غيرقابل تبيين است، قابل پخش هم نيست. بعضي از خبرها كه نياز به تبيين دارند، انتشار آنها چندان لازم نيست زيرا هر حادثه اي را نمي شود با تمام جوانب آن تبيين كرد، چون دشمن بيدار مي شود. وقتي دشمنان ما با تمام گوش و حواسشان در جستجوي كسب اخبار مربوط به ما -چه از طريق انتشار آنها و چه از طريق نطق و سخنراني هستند، چه لزومي دارد ما اين قبيل اخبار را منتشر كنيم.گاهي از اوقات حادثه فقط براي خبر ساخته مي شود.يعني يك دست هايي مي آيند در يك گوشه اين كشور حادثه درست مي كنند به اين خاطر كه بتوانند آن را بزرگ جلوه دهند و براي رسانه هاي خارجي يك خبر تهيه كرده باشند. لذا آن روزي كه روزنامه هاي ما بخواهند ورع خبري داشته باشند، آن روز ما خوشحاليم. انتظار نداريم روزنامه ها معصوم باشند اما كسي كه در يك جايگاه بزرگ و در يك منبر عمومي قرار مي گيرد، طبيعي است كه بايد از احساسات خودش دورتر باشد و حق ندارد صرفاً اسير احساسات و ديدگاه هاي فردي شود، بلكه بايد بيشتر ملاحظه مستمعين خودش را بكند و گاهي اوقات از اين بدتر هم مشاهده مي شود، يعني دروغ درست مي شود.

در يكي از روزنامه ها شرحي از يك نماينده مجلس از قول خبرنگاري نوشته شده بود كه وقتي تحقيق كرديم، ديديم دروغ بوده و در اصل، نويسنده جعل كرده بود و آن شخصي كه نماينده مجلس بود، از سرقضيه گذشت و اغماض كرد، چون به هر حال وقتي اين طور چيزها دنبال مي شود، موجب ضعف نظام خواهد شد. من اعتقاد دارم در چارچوب حفظ مصالح نظام و عدم توهين و تضعيف مسئولان جمهوري اسلامي، به قدري كه نتوانند كارهايشان را انجام بدهند و در راستاي عدم غرض ورزي در نقل تحليل و گزارش بايد ميدان را براي روزنامه و روزنامه نگاري باز كرد.»