علي اكبر فرشته حكمت : مثل همين ايام، بعد از ظهر يك روز ارديبهشت به سال 1355 با عجله قدم هايم را محكم و سريع به سوي مدرسه بر مي داشتم تا خود را سر وقت به كلاس درس دبيرستان شاپور(شهيد بستانپور امروز) برسانم. وقت شناسي براي دانش آموز كلاس پنجم متوسطه دبيرستان (همان نظام قديم قديم آموزشي كه دو دوره ي شش كلاسه ي ابتدايي و متوسطه داشت) آن هم در آموزشگاهي واقع در قلب شهر همسايه ديوار به ديوار آموزش و پرورش و ايضاً براي محصلي نسبتاً علاقه مند جزء ويژگيها و ضوابط مرسوم به شمار مي آمد! اغلب كلاس مدارس آن زمان شهرهاي كم جمعيت مثل كازرون در دو نوبت صبح و عصر داير مي گرديد البته ساعت شروع كار دبيرستان با دبستان كمي تفاوت داشت. مقابل دبيرستان شاپور يعني شرق خيابان شريعتي، ساختماني بزرگ و قديمي در اجاره ي آموزش وپرورش قرار داشت كه دبستاني دخترانه در آن تشكيل شده بود.

باري، در پياده رو خيابان زير سايه ي درختان ستبر و بزرگ نارنج هاي آن زمان خيابان شريعتي و در حالي كه ديدگان خود را بر سطح خاكي پياده رو جاروب مي كردم به ورودي دبيرستان نزديك مي شدم كه ناگهان از درون باغچه وكنار درختي دختر بچه اي دبستاني (حدود ده ساله) با موهاي ژوليده و چهره اي آشفته و در عين حال با نگاهي معصومانه و خجالت زده و ترسان مقابلم ظاهر گشت و بدون مقدمه و با عجله گفت: آقا اگر داري يه مداد به من بده! از روپوش مدرسه اي كهنه و ساير ويژگي هاي ظاهرش بر مي آمد كه فرزند خانواده اي بسيار ضعيف اما آبرومند است. طبق معمول كه دبيرستاني ها اغلب از قلم خودكار استفاده مي كنند، من هم قلم مدادي همراه نداشتم لذا در پاسخ به او گفتم: مداد ندارم اما بلافاصله سكه اي دو ريالي از جيب بيرون آورده و از او خواستم براي خودش مداد بخرد. دخترك تقاضايم را رد كرد وگفت پول نمي خواهم مداد لازم دارم!

در حالي كه فكر و خيالم مشغول آن دختر بچه معصوم بود و از اين كه نتوانسته بودم نيازش را تامين كنم عذاب مي كشيدم وارد مدرسه شدم و مستقيماً سركلاس درس رفتم اما در تمام ساعات درس آن روز و هميشه، طبع بلند آن كوچولو دختر را ستوده ام، دانش آموزي كه به طور حتم مدادش را گم يا تمام كرده بود و بالطبع تهيه ي آن برايش مقدور نبود و شايد طرح نيازش در منزل و نزد والدين عيالوارش واكنش آنها را موجب مي شده لذا در لحظه ي ورود به مدرسه وكلاس به دنبال رفع نيازش برآمده بود. اما نكته اي مهم و سوال برانگيزي كه در ذهن من ايجاد شد كه چرا معلم وناظم دانش آموز همانند والدين داشته يا نداشته اش از اوضاع و احوال چنين دانش آموزي غافل مانده باشند؟! چند سال بعد در كسوت معلمي وارد مدرسه و كلاس شدم و خود را در معرض پرسش فوق يافتم! اگرچه موضوع خاطره مربوط به يك نياز مادي كوچك بود حال آن كه دانش آموزان در هر دوره اي پر هستند از مجموعه هاي خالي و تهي از نيازهاي متنوع مادي و رواني! كه معلم مدام مي بايست به رفع آن ها همت گمارد لذا پيچيدگي وظرافت وسختي كار معلمي چنان است كه از عهده هر كسي شايد بر نيايد! قرار گرفتن دركنار تابلو درس يا پشت ميز استادي و اداره كردن اتاق درس با جمعيت حدود چهل نفر (كم تر يا بيشتر) در مدرسه راهنمايي خواجه نصير روستاي نودان(مهرماه 1358) اولين تجربه شيرين معلمي بود كه بدون تعارف و رودربايستي اعتراف مي كنم تا پايان خدمت قانوني (مهرماه1386) بدون ذره اي پشيماني از داشتن چنين شغلي و بدون نااميدي به كار خود ادامه دادم. اين روزها در بهار دوران بازنشستگي به سر مي برم ولذا هر جا پا مي گذارم با گلستاني انساني از هزارن درخت تنومند انساني مواجه مي شوم كه قبلا مسئوليت هدايت رشد آنها در نهالستان مدارس به عهده ي من گذاشته شده بود هر كدام از آن انسان هاي والا در جايگاه زندگي خود و متناسب با وسعت و مشربه ي نظر و فكر خود از من پذيرايي و قدرداني به عمل مي آورند.

رفوزه شدگان در كلاس درسم همانند و همسنگ دريافت كنندگان نمرات و مراتب ممتاز زبان تمجيد مي گشايند. دانش آموزي كه در خيال بازيگوش خود اعمال شيطنت بازانه اي مرتكب مي گشت، بدنه ي مَركبم را خط خطي مي كرد! چرخش را پنچر و يا برف پاكنش را ناكار مي كرد و يا حتي بوسيله تير كمان زبانش متلك پراني مي كرد! و به اشكال گوناگون و ترفند هاي عجيب وغريب حِرص معلم خود را در مي آورد و در كلاس درس مزاحمت و دردسر مي‌آفريد همه و همه ي آنها اكنون با رفتار متواضانه اشان گذشته خود را معذورانه جبران مي كنند!!

شايد سخت ترين ناحيه كار معلمي همانا بي توجهي و كم توجهي به نيازمندهاي زندگي آنها بوده باشد والبته تنگ نظري هايي كه سهواً و از روي غفلت در شرايط و اوضاع مختلف توسط متوليان وگردانندگان نظام آموزش وپرورش صورت مي گرفته است !

شرايط معلمي از لحاظ سخت افزاري و امكانات زندگي در زمان حال نسبت به گذشته بهبود يافته و بسيار مطلوب تر سهل تر و ساده تر گشته است. اما در مقابل شرايط نرم افزاري بسيار پيچيده تر و سخت تر شده است لذا وظيفه معلمي بسي دشوار تر به نظر مي آيد اما بزرگترين خيانتي كه يك فرد در جايگاه وكسوت معلمي به كشور و نظام و آيين و مردمش روا ميدارد همانا نااميد كردن دانش آموزان است و جفاي بالاتر آن است كه مسئولين ذي ربط سكان تعليم وتربيت فرزندان اين آب و خاك در حوزه هاي مديريتي و ستادي و آموزشگاهي وكلاس درس را به دست افرادي بسپارند كه اهليت اين كار را ندارند! هر عامل و نقصاني در زندگي روزمره ي معلم نبايد بهانه اي باشد تا به خاطر ناكامي هاي فردي، در نهالستان آموزش وپرورش اين مرز و بوم جرقه هاي آتش ناداني و بي سوادي وكوته بيني وكوته نظري پراكنده كنيم! چرا كه آتش ناشي از سوختن بوته ها ونهال هاي انساني در اسرع وقت دامان باغبان هايش را نيز خواهد گرفت! تامين امنيت مالي و رواني باغبانان بوستان آموزش وپرورش از وظايف خطيري است كه غفلت نسبت به آن آسيب هاي جدي به كشور وارد كرده و يا خواهد كرد!!

-12ارديبهشت 1358استاد مرتضي مطهري با گلوله جاهلان سفاكي به شهادت رسيد كه به پاي درس و مرام اجانب آمريكايي و اروپايي واسرائيلي تَلمُذ كرده بودند لذا نبايد روزي وروزهايي همان سفاكان از چهره هاي منقش و سلاح هاي بي صدا و بي رنگ و بو اساسا از شكل گيري دانشمندان و فرهيختگان مطهري مانند ممانعت به عمل آورند!!! بدون شك بهترين هديه جهت پاسداشت معلمين همانا گوش سپردن به خاطرات تلخ وشيرين زندگي آنها و رفع نيازمنديها و مشكلات شان است.