در دوران صباوت، معمرین، قصه ای به این مضمون برای مان تعریف می کردند که: در روزگاری، جوانی از پدر پیر خود نگهداری می کرد. پدری زمین گیر و پیر و ناتوان و مچاله که انواع نقایص و بیماری های دوران کهولت او را فراگرفته بود و پسر ناخلف که به ستوه آمده بود، تصمیم گرفت که به اصطلاح خودش از شر پدر راحت شود. لذا او را در زنبیلی نهاد و بر دوش گرفت و راهی بیابان گردید تا به پرتگاهی رسید. لحظه ای که می خواست زنبیل را رها کند و جسد بی رمق پدر را به کام مرگ و درندگان بیابان بسپارد! ناله ضعیفی از درون زنبیل شنید که می گفت: دست نگهدار تا ترا نصیحتی کنم! و ادامه داد، ای فرزند، در دوران جوانی، من هم در فلان تاریخ و فلان روز و در همین مکان، پدر خود را به چنین سرنوشتی رساندم! و در لحظه رها کردن پدرم، او هم مرا به ارتکاب چنین عملی در حق پدرش اعتراف نمود و مرا نصیحت کرد! لذا ای فرزند! تو هم در آینده به چنین مکافاتی خواهی رسید و این سنت الهی در مورد تو هم تکرار خواهد شد! این قضیه مصداق افعال برخی از مسئولین گذشته و حال و آینده جامعه است که تذکر آن شاید عبرت آموز باشد!

- این که در صبح روزی، تلفنی بخشدار فلان شهرستان را صدا بزنند و از او بخواهند که شما از همین لحظه سرپرست فرمانداری کازرون شده اید و برای معارفه فی الحال حاضر شده و تا نیم روز، در فرمانداری کازرون حضور یابید و شرح ماوقع که همه شنیده اند و اطلاع دارند و حوادثی که پس از آن به وقوع پیوست!

-اگر جای ایشان (سرپرست منصوب شده فعلی در فرمانداری کازرون) می بودم از خود می پرسیدم که اگر روزی و روزگاری همین برنامه برای شخص من پیاده شود و در آینده با همین رویه مرا از پشت میز مسئولیت فرمانداری بردارند و فرد محترم دیگری به جایم بنشانند چه احساسی خواهم داشت و چه قضاوت و برخوردی خواهم کرد؟!

-اگر جای ایشان می بودم، به جای ذوق زده شدن جهت ارتقا مقام و موقعیت برتر (چرا که از قدیم گفته اند: جوانی و جویای نام و نشان بودن!) در جیب تفکر فرو می رفتم و از مقام مافوق خود مهلت می خواستم تا در خصوص مسئولیت جدید تحقیق کرده، بیاندیشم و مشورت کنم، تا توان و مقبولیت خود را در حوزه خدمت گذاری جدید ارزیابی کنم و سپس برای قبول مسئولیت تصمیم بگیرم! مصداق ضرب المثل »عجله کار شیطان است«همین جاست!

-مشارالیه در محل فرمانداری در پاسخ به اعتراض مردمی، اظهار داشت که به من تکلیف شده است که به این جا بیایم! چقدر این حرف و تصور بی ربط است! معمولاً برخی برای توجیه قبول میز و صندلی ریاست به چنین جملاتی متوسل می شوند! و این توجیه کاملاً دور از عقل و قانون است، چرا که اولاً فرمانداری کازرون، واجد فرمانداری قانونی و رسمی بود و روال کاری آن هم بسیار عادی در حال انجام بود و در بحران بلاتکلیفی به سر نمی برد که احساس مسئولیت، جناب ایشان را تحریک کند! و برای خود عذر شرعی بتراشند! ثانیاً، قانوناً و عرفاً هیچ مقامی نمی تواند فردی را بر کرسی ریاست تحمیل کند. ثالثاً، بر مبنای کدام توجیه شرعی و فقهی و دستور کدام مرجع و لی ای جناب ایشان برای خود تکلیف و عذر شرعی متصور شده اند؟!

-اگر من جای ایشان می بودم چند روزی در محل خدمت پیشنهادی پرسه می زدم و با همفکران خود به رایزنی می پرداختم و شهرستان وسیع، تاریخی و باستانی کازرون را که دارای فراز و نشیب های زیاد بوده است، مورد مطالعه قرار می دادم و مشکلات منطقه و فرهنگ و آداب و رسوم مردم را بررسی می کردم و توانمندی و توفیق خود را محک می زدم و درمی یافتم که فرمانداری کردن بر شهرستانی که زمانی نورآباد ممسنی یکی از بخش های آن بوده است، در توان و تجربه من نمی گنجد و بدون مقدمه چنین مسئولیتی را قبول نمی کردم!

-اگر جای ایشان می بودم، در ذهن خود تصور می کردم که اگر عین همین برنامه را در خصوص فرمانداری نورآباد ممسنی اجرا می شد واکنش خودم و مردم همشهریم چگونه می بود؟!

- اگر جای ایشان می بودم، به اشتباه خود اعتراف می کردم و یک لحظه در فرمانداری کازرون درنگ نکرده و به استانداری باز می‌گشتم و از بابت پوست خربزه ای که زیر پایم قرار داده بودند گله و شکایت می کردم!

-اگر جای ایشان می بودم، عطای این مسئولیت را به لقایش می بخشیدم، چرا که قبلاً لقایی صورت نگرفته بود تا به عطایش فکر کرده باشم!

-اگر جای ایشان می بودم، از نگارش این مطالب آزرده خاطر نمی گشتم و آن را نقطه عطفی در زندگی خود می پنداشتم و از روزگار پند و عبرت می‌گرفتم که جامی شاعر هم سروده است:

                               دندانه‌ی هر قصری پندی دهدت نونو            پند سر دندانه بشنو ز بن دندان