من پیک گردان کمیل بودم و اصغر سرافراز فرمانده کمیل بود اهل نی‌ریز با چشمانی به رنگ آسمان و قلبی به لطافت گل‌های بهاری.

نمی‌دانستم چه کار باید بکنیم و چطور باید از شر این‌ها خلاص شویم فکر می‌کردیم همین شش نفر باشند. من همش داد می‌زدم. یکی از عراقی‌ها سه برابر من بود. اگر یک مشت به من می‌زد هیچ‌وقت از جایم بلند نمی‌شدم. چند بار تکرار کردم کسی دیگر هست آن‌قدر دستپاچه شده بودم که یادم رفته بود که این‌ها فارسی بلد نیستند ولی باز شوکه شدم همان عراقی که خیلی تنومند بود با فارسی گفت نه. وقتی گفت نه داشتم سکته می‌زدم. حالا باید جوری نشان می‌دادم که متوجه ترس و بی‌تجیهزاتی ما نشوند. بلند گفتم تهران تهران کی دلش می‌خواد بره تهران؟ اما آن‌ها به عربی می‌گفتند دخیل خمینی. با اشاره، آن‌ها را حرکت دادیم به طرف همان قایقی که پایین بود وقتی مطمئن شدیم که هر شش نفرشان توی قایق نشسته‌اند به مجید و میثم گفتم نارنجک آماده کنید مجید دل رئوف و مهربانی داشت. گفت: من این کار را نمی‌کنم. چاره‌ای نداشتیم. خودم و میثم دو تا نارنجک انداختیم توی قایق، نارنجک‌ها منفجر شدند ناله عراقی‌ها بلند شد. باز به میثم گفتم یک نارنجک دیگر. برای این‌که بر ترسم غلبه کنم بلند می‌خندیدم اما چه خنده‌ای خنده غم و اندوه، اسلحه را در دست گرفتم و یک خشاب روی آن‌ها خالی کردم دیگر صدایی از آن‌ها بلند نشد.‌ معلوم بود که همگی کشته شده‌اند. چقدر جنگ وحشتناک است و چقدر غم‌انگیز باید بکشی تا کشته نشوی. جنگ با کسانی که نه شما آن‌ها را می‌شناسی و نه آن‌ها شما را، نه شما کینه آن‌ها را به دل داری و نه آن‌ها کینه شما را به دل دارند اما برای کشتن یکدیگر یک لحظه درنگ نمی‌کنند. درونم آتشی بود و غمی که وجودم را گرفته بود. من که از دیدن پرنده‌ای در قفس غمگین می‌شدم حالا در میان این رودخانه پرتلاطم و این کشتی به گل نشسته و اجساد خونین توی قایق و دوستان ناامید چه باید بکنم به سوی بچه‌ها برگشتم. داخل اتاقک سیم تلفن زیاد بود. به بچه‌ها گفتم تمام درها را با سیم تلفن محکم ببندید. هنوز حرفم تمام نشده بود که یکی از بچه‌ها فریاد زد عراقی عراقی گفتم کو گفت دو تا عراقی از این‌جا فرار کردند و به سمت جلو کشتی رفتند. کشتی خیلی بزرگ بود، بار کشتی جو بود. معلوم بود که به این‌جا که رسیده به گل نشسته یا به خاطر جنگ نتوانسته‌اند آن را حرکت دهند. سریع پشت سر عراقی‌ها دویدم. هنوز از اتاقکی که داخلش بودیم خارج نشده بودم یک پایم داخل و یک پایم بیرون بود که یک تیر جلو من به آهن‌های کشتی برخورد کرد. فکر کنم عراقی‌ها دوربین دید در شب داشتند که در آن تاریکی شب با آن دقت تیراندازی می‌کردند. گلوله میلی‌متری از جلو پیشانی‌ام رد شد. گرمای گلوله را احساس کردم. خودم را عقب انداختم و آمدم داخل، درها را با سیم به هم وصل کردیم. دو جفت پوتین و دو دست لباس کامل نظامی پشت یکی از درها گذاشته بود. شاید می‌خواستند خودشان را تسلیم کنند ولی وقتی این صحنه را دیدند پشیمان شده بودند. سریع درها را بستیم که کسی نتواند وارد شود. ساعت حدود دو یا سه نیمه شب بود. سرما بیداد می‌کرد. یاد این شعر اخوان افتادم حریفا میزبانا میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می‌لرزد. تگرگی نیست، مرگی نیست.