پرسش های «خبرنِگار»، پاسخ هاي «فرماندار»، مشکلاتِ «ادامه دار»!

فرماندارِ محترمِ کازرون طی روزهای گذشته و در پاسخ به پرسش های مطرح شده توسط تعدادی از نمایندگانِ رسانه های خبری پیرامونِ عللِ عدم پیش رفت در طرح های اساسیِ شهرستان، ابهاماتِ به وجود آمده بین مردم نسبت به افزایشِ غیرِ معمولِ رفت و آمدهای مدیران به مناطق مختلف، و...، مباحثی را مطرح نموده که ضمن پوزش از ایشان و تشکر بابتِ حضورِ فعالانه و مُستَمِرشان در مجامع عمومی و خصوصی، مطالبِ زیر که تنها به بخشی از «پاسخ»های ایشان پرداخته جهت استحضارِ عموم هم شهریان عزیز، به ویژه مدیرانِ ارشد، میانی و «تازه واردان» در محیط های اداری و کاری، مورد یادآوری قرار می گیرند.

یکم: براساس مفهومِ آيات و روايات و سخنان بزرگان، الزامِ افراد برای قبولِ مسئوليت در جوامع انسانی، به ویژه نظامِ مردم سالارِ مبتنی بر ضوابط و‌ قواعدِ اسلامی و شیعی، «مِنَّتی» است که خداوند بر عُهده ی عده ای از افراد جامعه گذاشته و «شُکرِ» این نعمت نیز همانا انجامِ فعالیت های «عَمَلی»، «شبانه روزی»، و ‌البته «بی مِنَت» بر بندگانِ خدا بوده و بر همین اساس هر گونه «منت گزاری»، «کم کاری»، «بیهوده گذرانی» و‌ »سطحی نگری» نه تنها با موازین و آموزه های دینی و قرآنی منافات دارد بلکه به نوعی خیانتِ در امانت محسوب گردیده و قطعا همه در قِبالِ «مُزد» و «امکاناتی» که از بیت المال دریافت می کنند، هم در دنیا و‌ هم روزِ «هول انگیزِ» جزا، پاسخ گویِ تک تکِ کارهای «انجام شده» و اقداماتِ «انجام نشده»ی خود و زیر مجموعه هایشان خواهند بود.

دوم: بر اساس شواهدِ قطعیِ تاریخی و‌ اسناد مکتوب و غیر قابلِ خدشه ی موجود، منطقه ی سرزمینیِ کازرون یکی از مناطقِ «بِنامْ» در ایرانِ بزرگ با چند هزار سال سابقه ی تمدنی بوده که نه تنها نقشِ به سزایی در توسعه ی فرهنگِ ایرانی و باستانی داشته بلکه در پذیرش، ترویج و تحکیمِ دینِ مبینِ اسلام و مکتبِ رهایی بخش و سعادت آفرین تَشَیُعِ راستین نیز دارای سابقه ای درخشان، قابلِ دفاع و غرور آمیز بوده است. بر همین اساس مدیریت در چنین منطقه ای که حداقل از سابقه تاسیس ۸۰ ساله ی فرمانداری نیز بهره مند است، نه تنها افتخاری منحصر به فرد برای این افراد محسوب می شود، بلکه قطعا لازم است مدیرانِ ارشدِ آن علاوه بر «مِنَّت پذیر» بودنِ مردم، همچنین تلاش نمایند از این فرصتِ محدود و ارزشمند برای «آبادانیِ» بیش تر و «خدمت گزاریِ» افزون تر به ساکنان اصیل، بومیانِ مهاجر و همه ی مردمِ خوب و مُنتَظِرِانِ چشم به راه آن، بهره برداری نمایند.

سوم: در حالی که رییس دولت تدبیر، مورخ 2 آبان ماه 97 و معاون ایشان دو‌ روز بعد در اظهارات مشابهی پیرامون ذخایر ارزی و ریالی کشور عنوان داشته اند که: «ذخایر ارزی کشور، هم از همه سال‌های گذشته و... بالاتر است، هم کل ذخایر بالاتر است و هم ذخایر اسکناس از همیشه بالاتر است»، اما فرماندار محترم عنوان نموده که: «دولت پول ندارد، مردم هم پول ندارند و...»!. در همین رابطه ضمن آن که سخنان ایشان کاملا مخالف با اظهارات رئیس جمهور و دیگر مسئولین کشوری بوده، در عین حال بایستی اذعان نمود که مشكلِ اصلی، نبودن پول در خزانه و يا در دست مردم نیست، بلکه «مُعضلِ» اساسی همانا «ناکار آمدی» مدیریت‌ها و «ناتوانیِ» مدیرانِ «سیاسی کار»ی است که در سطحِ کشور، صِرفا بر اساسِ روابطِ جناحی، فامیلی و یا قومی بر گلوگاه های مالی، فکری و فرهنگی گُمارده شده و «بیت المال» را به «بیت الحال» های شخصی و خانوادگی تبدیل نموده اند.

چهارم: در جایی که اصلی ترین شعار دولتِ فعلی همانا «تدبیر» و «امید» بوده، طبیعی است که نماینده ی ارشدِ دولت در شهرستان نیز بایستی تقویت کننده ی همین شعار و افزایشِ دهنده ی امیدواری ها باشد‌، در عین حال اما ایشان عنوان نموده اند: «یکی از دلایلی که مردم کازرون به خیابان آمدند نا امیدی بود، اما ما آمدیم مسائل و مشکلات را پی گیری کردیم و...»!. در همین رابطه متذکر می گردد طبیعی است شهرستان بزرگی همچون کازرون که طی پنج سال گذشته حداقل پنج فرماندار و یا سرپرست فرمانداری با دیدگاه های سیاسیِ نزدیک به یک دیگر اما «ناتوان» در راه اندازیِ «طرح» و «پروژه»های نیمه تمامِ اساسیِ خود را تجربه نموده، باید هم در چنان وضعیتی از چنین مدیرانی و پیش رفت و توسعه ی منطقه اشان «ناامید» و «دل زده» شده باشند. در عین حال نباید فراموش کرد که طی چهل سال گذشته با فداکاری های جانی و مالیِ صورت گرفته، علی رغم تلاش دشمن برای «پشیمان» نشان دادنِ! مردم‌، اما آنان هرگز از اصول بنیادینِ نظام، انقلاب و رهبرشان «ناامید‌« نگردیده و هرگونه اقدام و یا اظهار نظری برای «مایوس» نشان دادنِ آنان، چه در گذشته و چه آینده، قطعا با سیاست های حاکم بر نظام و کشور همگام نخواهد بود.

پنجم: اِشکالی اساسی، که طی چند ماه گذشته توسط عده ای از همشهریان، به شیوه ی مدیریت شهرستان وارد گردیده همانا رفت و آمدهای خارج از چارچوبِ مُتعارَف به جلسات خصوصی و عمومی و دادنِ وعده های بعضا «غیرِ عملیاتی»! به مراکزِ بخش ها و روستاها و... بوده که در همین رابطه ضمنِ ارج گزاری به ارتباط گیریِ نزدیکِ کارگزارانِ دولتی با مردم، یادآور می شود قطعا هیچ فردی با نشستنِ مدیران در اتاق و بستنِ دَرْ روی مراجعین و یا سر نَزَدَنْ به خانواده های مُعَظم و مُعَزَزِ شهدا و جانبازانِ عزیز، موافق نبوده و تا الان هم سابقه نداشته که چنین فرمانداری در شهرستان، این گونه رفتاری را با مردم، مراجعین و یادگارانِ دفاعِ مقدس داشته باشد، در نقطه مقابل اما، رفت و آمدهای جمعیِ مدیرانِ ادارات برای شرکت در جلساتی که بعضا حتی ارتباطی هم با موضوعِ کاریِ آنان نداشته، قطعا موجباتِ افزایشِ ابهامات و ناامیدی مردم را فراهم خواهد نمود. بر همین اساس بایستی توجه داشت که «تزریقِ» امید به پیکرِ جامعه «تنها» با عملیاتی نمودنِ طرح های اساسی و زیربنایی، امکان پذیر بوده و «مِلاکِ» اصلی برای امیدواری مردم، «چشم دیدْ»های واقعیِ آنان از پیش رفتِ همین پروژه ها خواهد بود نه با «چشمْ دیدنِ» روزانه ی مدیران در مجالسِ خصوصی و...!.

ششم: ایشان همچنین درخصوصِ چراییِ عدم پیش رفت در پروژه ی «تونل»ها عنوان نموده: «تونل ها را کسانی ایجاد کردند که می خواستند کاندیدای نمایندگی مجلس شوند و...»، در اين رابطه نيز متذكر مي گردد با توجه به كوهستاني بودن جاده هاي منتهي به كازرون، درخواستِ احداثِ گذرگاه های «زیر کُوهی»! با هدفِ «ايمن سازي» و «کوتاه» کردنِ مسیرهای دسترسی، مطالبه ای عمومی بوده و طبیعی است کاندیداهای نمایندگی و یا نمایندگان منتخب نیز «پی گیر» این «خواسته ی» همگانی بوده باشند که در این باره نیز هرگونه «فرافکنی» و زیر سئوال بردنِ این حقِّ قانونی، آن هم بعد از سال ها انتظار و وعده های مُکَررِ استانداران و دیگر مدیران ارشدِ دولتی، نه تنها در راستای خدمت به ساکنانِ چشم به راهِ ۳۰۰ هزار نفریِ شهرستان نخواهد بود، بلکه قطعا چنین موضع گیری هایی، «فرار» از مسئولیت تلقی گردیده و موجباتِ «بدبینی» و «سلبِ» اعتمادِ عمومی به مدیرانِ دولتی را فراهم خواهد آورد.

سخن آخر:

 گسترشِ فضای مجازی و حضور جوانان و‌ صاحب نظران در گروه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و دینی، امروزه موجبِ نظارتِ بخش های متعدد جامعه بر رفتارها، اَعمال و عملکردهای مدیرانِ ادارات و‌ نهادهای کشوری و لشکری گردیده و‌ طبیعی است که همچون گذشته امکانِ مخفی نمودنِ حتی انگیزه ها و ذهنیت های رفتاری و کِرداری هم وجود نخواهد داشت. بر همین اساس هر گونه وعده ی بی پشتوانه و یا تلاش برای پنهان نمودن اهداف شخصی، جناحی و سیاسی در «پُشتِ» اقداماتِ فردی و گروهی نه تنها امکان پذیر نبوده، بلکه قطعا نتیجه ی «معکوسی» در آینه ی نگاهِ مجموعه های مردمی را به دنبال خواهد داشت. رعایتِ «صداقت» در گفتار، «اخلاصِ» در عمل و «اخلاقِ» در رفتارها، تنها راهِ جلب اعتماد مردم به طرفِ حاکمیت و امیدواریِ واقعیِ ساکنان هر منطقه ی جغرافیایی بوده و امید است خداوند به همه ی ما توفیق خدمت گزاری صادقانه به این مردمِ خوب و ولایت مدار را عنایت نماید.