شهرستان کازرون همیشه بسکتبالیست های خوبی داشته و در همه ی رده های سنی و آموزشگاهی در سطح استان فارس می درخشیده است.

جنگ تحمیلی که شروع شد، در چند رشته ی ورزشی در شهرستان کازرون می توان گفت که تحولی شگرف صورت پذیرفت، دلیلش مهاجرت مردم جنگ زده خوزستان، خصوصاً آبادانی ها به کازرون بود که ورزشکاران خوب فوتبالیست و والیبالیست و بسکتبالیست در این بین هم بودند.

یکی از بسکتبالیست های خوب و خوش تکنیک و خوش استیل را که تا آن زمان به چشم دیده بودم، یکی از همین آبادانی های مهاجر جنگی بود.

نوجوان یا جوانی که قد بلندی هم برای بازی بسکتبال نداشت، اما از خیلی بلندقدهای دیگر بیشتر می پرید؛ یعنی پرش بلندی داشت و جنب و جوش عجیبی در زمین بازی داشت و دست به دریبلش معرکه بود و بازی اش واقعاً دیدنی بود. به همین خاطر در پست لیدر یا توپ پخش کن کار می کرد.

همیشه خنده رو بود و خوش تعریف بود و دنیایی از مهربانی را با خود به همراه داشت. همه ی بسکتبالیست ها و ورزشکاران کازرونی دوستش داشتند، هم بازیکن قدری بود و هم اخلاق خوبی داشت. در مسابقات پرتاپ امتیازی بسکتبال هم بارها نفر اول کازرون می شد، یعنی اکثر پرتاب هایش در قسمت های مختلف زمین به گل می نشست! ذاتاً خودش یک قهرمان واقعی بود و آخرین مدال قهرمانی را از طرف خداوند بر گردنش آویخته شد.

شهید ابراهیم باقری را می گویم

دو هفته ی قبل هم مادر بزرگوارش به سویش پر کشید.

روحش شاد

یادش گرامی

راهش پر رهرو